De Wens der Eeuwen door Ellen White

zijn, en ze zouden hun tijd niet met treuren doorbrengen. Wat nu gebeurde, was juist wat Satan wilde.
Hij wilde, dat zij aan de wereld de indruk zouden geven, dat zij bedrogen en teleurgesteld waren; maar
door het geloof zouden ze zien op het heiligdom hierboven, waar Jezus voor hen dienst deed; ze
moesten hun harten openstellen voor de Heilige Geest, Zijn Vertegenwoordiger, en in het licht van
Zijn tegenwoordigheid zich verheugen. Toch zouden er dagen van verzoeking en beproeving komen,
waarin zij in conflict zouden komen met de heersers dezer wereld en met de leiders van het koninkrijk
der duisternis; wanneer Christus niet persoonlijk bij hen zou zijn, en zij het zouden begeven de Trooster
te ontwaren, dan zou het hun meer passen, te vasten.
De Farizeeën zochten zichzelf te verheerlijken door hun strenge inachtneming van vormen, terwijl hun
binnenste vol was van naijver en strijd. “Zie”, zegt de Schrift, “tot twist en tot strijd vast gij en om te
slaan met snode vuist; gij vast heden niet om uw stem in de hoge te doen horen. Zou dit het vasten zijn
dat Ik verkies, een dag waarop de mens zichzelf verootmoedigt: dat hij zijn hoofd laat hangen als een
bieze en zich rouwgewaad en as tot een leger spreidt? Noemt gij dat een vasten, dat een dag die de
Here welgevallig is?”
Het ware vasten is niet slechts een uiterlijke vormendienst. De Schrift beschrijft het vasten dat God
verkiest aldus: “De boeien der goddeloosheid los te maken, de banden van het juk te ontbinden,
verdrukten vrij te laten en elk juk te verbreken” en “wanneer gij de hongerige schenkt wat gij zelf
begeert en de verdrukte verzadigt”. Hier zijn precies de geest en het karakter van het werk van Christus
Zelf naar voren gebracht. Zijn gehele leven was een opoffering van Zichzelf voor de redding van de
wereld. Of Hij nu vastte in de woestijn der verzoeking of aanzat met de tollenaars op het feestmaal van
Mattheüs, Hij gaf Zijn leven voor de verlossing van de verlorenen. Niet in ledig treuren, in louter
lichamelijke vernedering en menigten van offeranden blijkt de ware geest van toewijding, maar die
wordt getoord in het zich willig overgeven aan het dienen van God en de mensen.
Voortgaande met Zijn antwoord aan de discipelen van Johannes, sprak Jezus de volgende gelijkenis:
“Niemand scheurt een lap van een nieuw kledingstuk af om die op een oud kledingstuk te zetten.
Anders zal hij niet alleen het nieuwe scheuren, maar de lap van het nieuwe zal ook niet passen bij het
oude”.16 De boodschap van Johannes de Doper mocht niet worden verweven met overlevering en
bijgeloof. Een poging om de schijnheiligheid van de Farizeeën te vermengen met de toewijding van
Johannes, zou alleen de kloof tussen hen maar duidelijker maken.
Evenmin konden de beginselen van de leer van Christus verenigd worden met de vormendienst der
Farizeeën. Christus zou de breuk die teweeggebracht was door de leer van Johannes, niet toesluiten.
Hij zou een nog duidelijker afscheiding maken tussen oud en nieuw. Jezus illustreerde dit verder met
de woorden: “En niemand doet jonge wijn in oude zakken; anders zal de jonge wijn de zakken scheuren
en weglopen en de zakken gaan verloren”. De leren zakken die gebruikt werden als kruiken om de
jonge wijn in te doen, werden na verloop van tijd droog en broos, en hadden daarna geen waarde meer
voor dit doel. Met dit vertrouwde beeld stelde Jezus de toestand van de Joodse leiders voor. Priesters,
schriftgeleerden en oversten zaten vastgeroest in een sleur van vormen en overleveringen. Hun hart
was bekrompen samengetrokken als de verdroogde wijnzakken waarmee Hij hen vergeleken had.
171