De Wens der Eeuwen door Ellen White

uitgelegd door Zijn vijanden en dat ze tegen Hem gebruikt zouden worden. Wanneer Hij voor het
gerecht gedaagd zou worden, zouden ze als een beschuldiging tegen Hem ingebracht worden, en op
Golgotha zouden ze Hem honend toegeroepen worden. Maar wanneer Hij ze nu zou verklaren, zouden
de discipelen Zijn lijden leren kennen, en Hij zou smart over hen brengen die ze op dat ogenblik nog
niet konden verdragen. En een uitleg zou bovendien aan de Joden te vroeg het gevolg van hun
vooroordeel en ongeloof openbaren. Zij waren reeds een weg ingeslagen waarop ze gestadig zouden
verder gaan, totdat Hij als een Lam ter slachting geleid zou worden.
Deze woorden werden gesproken ter wille van hen die in Hem zouden geloven. Hij wist dat ze herhaald
zouden worden. Daar ze op het Pascha uitgesproken werden, zouden ze duizenden ter ore komen en
uitgedragen worden naar alle delen der wereld. Nadat Hij uit de doden opgestaan zou zijn, zou de
betekenis ervan duidelijk worden. Voor velen zouden ze een doorslaggevend bewijs zijn voor Zijn
goddelijkheid.
Omdat ze in geestelijke duisternis leefden, begrepen zelfs de discipelen dikwijls Zijn lessen niet. Maar
vele van deze lessen werden hun duidelijk door de gebeurtenissen die daarop volgden. Toen Hij niet
meer met hen wandelde, waren Zijn woorden hun harten tot steun.
Met betrekking tot de tempel in Jeruzalem hadden de woorden van de Heiland: “Breekt deze tempel
af, en binnen drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”,16 een diepere betekenis dan de toehoorders
verstonden. Christus was de grondslag en het leven van de tempel. De diensten in de tempel waren een
type van het offer van de Zoon van God. Het priesterschap was ingesteld om het bemiddelend karakter
en werk van Christus voor te stellen. De gehele instelling van de offerdienst was een afschaduwing
van de dood van de Heiland om de wereld te verlossen. Deze offeranden zouden geen doel meer hebben,
wanneer de grote gebeurtenis waarop ze eeuwenlang gewezen hadden, was vervuld.
Aangezien het gehele ceremoniële stelsel een symbool van Christus was, had het zonder Hem geen
waarde. Toen de Joden hun verwerping van Christus bezegelden door Hem ter dood te brengen,
verwierpen ze daarmee alles wat betekenis gaf aan de tempel en de tempeldienst. De heiligheid was
daarvan geweken. De tempel was ten ondergang gedoemd. Vanaf die dag waren offeranden en de
dienst die daarmee verbonden was, zinloos. Evenals het offer van Kaïn spraken ze niet van geloof in
de Heiland. Door Christus ter dood te brengen, verwoestten de Joden in wezen hun tempel. Toen
Christus gekruisigd was, scheurde het voorhangsel in tweeën van boven naar beneden, hetgeen
beduidde, dat het grote, afdoende offer gebracht was en dat het stelsel van de offerdienst voorgoed ten
einde was.
“Binnen drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”. Door de dood van de Heiland scheen het alsof de
machten der duisternis gezegevierd hadden, en zij jubelden over hun overwinning. Maar uit het
verbroken graf van Jozef trad Jezus als overwinnaar. “Hij heeft de overheden en machten ontwapend
en openlijk tentoongesteld en zo over hen gezegevierd”. Krachtens Zijn dood en opstanding werd Hij
de dienaar van de “ware tabernakel, die de Here heeft opgericht, en niet een mens”. Mensen hadden
de Joodse tabernakel opgericht; mensen hadden de Joodse tempel gebouwd; maar het heiligdom
hierboven, waarvan het aardse een afbeelding was, werd niet door een menselijke bouwmeester
94