De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus had een heilige, eeuwige waarheid uitgesproken betreffende de verhouding tussen Hem en
Zijn volgelingen. Hij kende het karakter van hen die beweerden Zijn discipelen te zijn, en Zijn woord
stelde hun geloof op de proef. Hij verklaarde, dat zij zouden geloven en handelen naar hetgeen Hij
geleerd had. Allen die Hem aannamen, zouden Zijn natuur deelachtig worden en gelijkvormig worden
aan Zijn karakter. Dit bracht met zich mee, dat zij hun eerzuchtige plannen die zij gekoesterd hadden,
moesten opgeven. Het vereiste de volledige overgave van zichzelf aan Jezus. Zij werden geroepen om
zelfopofferend, zachtmoedig en nederig van hart te worden. Zij moesten het smalle pad, dat de Man
van Golgotha had betreden, bewandelen, wilden zij deel hebben aan de gave van het leven en de
heerlijkheid des hemels.
De proef was te zwaar. De geestdrift van hen die getracht hadden Hem met geweld te nemen en koning
te maken, verkoelde. Deze toespraak in de synagoge, verklaarden zij, had hun de ogen geopend. Nu
lieten ze zich niet meer bedriegen. Naar hun mening waren Zijn woorden een rechtstreekse bekentenis,
dat Hij niet de Messias was, en dat uit relatie met Hem geen aardse beloningen te verkrijgen waren.
Zij hadden Zijn wonderwerkende kracht verwelkomd; zij waren verlangend om bevrijd te worden van
ziekte en lijden; maar zij wilden geen medeleven tonen voor Zijn zelfopofferend leven. Zij gaven niets
om het geheimzinnige, geestelijke koninkrijk waarvan Hij sprak. De onoprechten, de zelfzuchtigen die
Hem gezocht hadden, wensten Hem niet langer. Indien Hij Zijn macht en invloed niet wilde gebruiken
om hun bevrijding van de Romeinen te verkrijgen, wilden ze niets met Hem te maken hebben.
Jezus zei hun ronduit: “Er zijn sommigen onder u, die niet geloven”43; eraan toevoegend: “Daarom
heb Ik u gezegd, dat niemand tot Mij komen kan, tenzij het hem van de Vader gegeven zij”. Hij wilde,
dat zij zouden begrijpen, dat indien zij niet tot Hem getrokken werden, dit zo was omdat hun hart niet
openstond voor de Heilige Geest. “Doch een ongeestelijk mens aanvaardt niet hetgeen van de Geest
Gods is, want het is hem dwaasheid en hij kan het niét verstaan, omdat het slechts geestelijk te
beoordelen is”. Door het geloof aanschouwt de ziel de heerlijkheid van Jezus. Deze heerlijkheid is
verborgen, totdat, door de Heilige Geest, het geloof in de ziel tot leven wordt gebracht.
Door de openlijke berisping van hun ongeloof werden deze discipelen nog meer vervreemd van Jezus.
Zij waren bijzonder misnoegd, en, daar zij de Heiland wilden wonden en aan de kwaadwilligheid van
de Farizeeen wilden voldoen, keerden ze Hem de rug toe en verlieten Hem met verachting in hun hart.
Zij hadden hun keuze gemaakt ze hadden de vorm zonder de geest gekozen, de bolster zonder de pit.
Hun besluit zou later nooit meer veranderen, want zij wandelden niet meer met Jezus.
“De wan is in Zijn hand en Hij zal Zijn dorsvloer geheel zuiveren en Zijn graan in de schuur
bijeenbrengen”. Dit was één van de momenten van loutering. Door de woorden der waarheid werd het
kaf van het koren gescheiden. Omdat zij te ijdel en te zelfgerechtigd waren om een berisping aan te
nemen, omdat ze te zeer de wereld lief hadden om een leven in nederigheid te aanvaarden, wendden
velen zich van Jezus af. Velen doen nog hetzelfde. Ten huidige dage worden zielen op de proef gesteld
zoals die discipelen het werden in de synagoge in Kapernaüm. Wanneer de waarheid tot het hart
doordringt, zien ze, dat hun leven niet in overeenstemming is met de wil van God. Zij zien, dat er een
volledige ommekeer in henzelf nodig is; maar zij zijn niet gewillig het werk der zelfverloochening op
zich te nemen. Daarom zijn zij boos wanneer hun zonden ontdekt worden. Ze gaan beledigd heen, juist
zoals de discipelen Jezus verlieten, en mompelen: “Deze rede is hard, wie kan haar aanhoren?”
249