De Wens der Eeuwen door Ellen White

leerstellingen, wanneer zij het priesterambt bekleed-den; maar alleen reeds het feit, dat zij te verkiezen
waren voor een dergelijk ambt, gaf invloed aan hun dwalingen.
De Sadduceeën verwierpen de leer van Jezus; Hij werd gedreven door een geest waarvan zij niet wilden
erkennen dat die zich op deze wijze openbaarde; en Zijn leer betreffende God en het toekomstig leven
was in tegenspraak met hun theorieën. Zij geloofden in God als het enige wezen dat boven de mensen
stond; zij redeneerden echter, dat een overheersende voorzienigheid en een goddelijke vooruitziende
blik de mens zou beroven van de macht, zedelijk vrij te zijn, en hem zou verlagen tot de toestand van
een slaaf. Het was hun overtuiging, dat God, nadat Hij de mens had geschapen, deze aan zichzelf
overliet, onafhankelijk van een hogere invloed. Zij beweerden, dat de mens vrij was om zijn eigen
leven te beheersen, en vorm te geven aan de gebeurtenissen van de wereld; dat zijn bestemming in zijn
eigen handen lag. Zij ontkenden, dat de Geest van God werkt door middel van menselijk streven of
natuurlijke middelen. Niettemin waren zij nog ervan overtuigd, dat door op de juiste wijze gebruik te
maken van zijn natuurlijke krachten, de mens verheven en verlicht kon worden; dat door harde en
strenge eisen zijn leven gereinigd kon worden.
Hun ideeën over God hadden hun karakter gevormd. Daar naar hun mening Hij geen belang in de
mensen stelde, hadden ze weinig achting voor elkander; er was weinig eenheid onder hen. Doordat zij
weigerden de invloed van de Heilige Geest op de daden der mensen te erkennen, misten ze Zijn kracht
in hun leven. Evenals de rest van de Joden pochten zij veel op hun geboorterecht als kinderen van
Abraham en op het feit, dat zij zich strikt hielden aan de eisen van de wet; maar zij waren ontbloot van
de ware geest van de wet van het geloof en de goedwilligheid van Abraham. Hun natuurlijke
sympathieën werden binnen enge grenzen gehouden. Zij geloofden dat het voor alle mensen mogelijk
was de gemakken en zegeningen van het leven te verkrijgen; en hun harten werden niet geraakt door
de nood en het lijden van anderen. Zij leefden voor zichzelf.
Door Zijn woorden en Zijn werken getuigde Christus van een goddelijke kracht die bovennatuurlijke
resultaten heeft, van een toekomstig leven na het tegenwoordige, van God als een Vader van de
kinderen der mensen, en Die voortdurend waakt over hun ware belangen. Hij openbaarde de werking
van de goddelijke kracht in goedheid en erbarmen, wat een berisping was voor het zelfzuchtig
uitsluiten van anderen van de Sadduceeën. Hij leerde, dat, zowel voor het tijdelijk als voor het eeuwig
welzijn van de mens, God aan het hart werkt door de Heilige Geest. Hij toonde aan, dat het een dwaling
is op menselijke kracht te vertrouwen voor die verandering van karakter die alleen tot stand kan worden
gebracht door de Geest van God.
Deze leer wilden de Sadduceeën te schande maken. Door een twistgesprek met Jezus uit te lokken,
vertrouwden ze erop Hem een slechte naam te kunnen geven, zelfs indien ze er niet voor konden zorgen,
dat Hij zou worden veroordeeld. Zij hadden de opstanding gekozen als onderwerp waarover zij Hem
vragen wilden stellen. Indien Hij het met hen eens zou zijn, zou Hij nog meer aanstoot geven aan de
Farizeeën. Indien Hij met hen van mening zou verschillen, waren zij besloten om Zijn leer belachelijk
te maken.
De Sadduceeën redeneerden, dat, indien het lichaam in zijn onsterfelijke staat uit dezelfde
bestanddelen zou bestaan als in zijn sterfelijke staat, het, wanneer het uit de doden opgewekt zal
390