De Wens der Eeuwen door Ellen White

terwijl ze op vreedzame wijze onderdanig moesten zijn aan de wetten van het land, moesten ze te allen
tijde in de eerste plaats God trouw blijven.
De woorden van de Heiland: “Geeft... Gode wat Gods is”, vormden een streng verwijt aan de
samenzwerende Joden. Indien zij getrouw hun verplichtingen aan God hadden vervuld, zouden zij
geen verslagen volk zijn geworden, onderworpen aan een vreemde macht. Geen Romeins vaandel zou
over Jeruzalem hebben gewapperd, geen Romeinse schildwacht zou aan de poorten hebben gestaan,
geen Romeinse stadhouder zou binnen hun muren hebben geheerst. Het Joodse volk betaalde nu de
boete voor zijn afvalligheid van God.
Toen de Farizeeën het antwoord van Christus vernamen, “verwonderden zij zich en zij lieten Hem
verder ongemoeid en gingen weg”. Hij had hun huichelachtigheid en aanmatiging berispt, en terwijl
Hij dat deed, had Hij een belangrijk beginsel naar voren gebracht dat duidelijk de grens van de plicht
van de mens tegenover de regering op aarde en zijn plicht tegenover God aangeeft. In veler gedachten
had zich een netelige vraag vastgezet. Voortaan hielden zij zich steeds aan het juiste beginsel. En
hoewel velen ontevreden heengingen, zagen zij, dat het beginsel dat aan de vraag ten grondslag lag,
duidelijk naar voren was gebracht, en zij verwonderden zich over het scherpe inzicht van Christus.
Zodra de Farizeeën tot zwijgen waren gebracht, traden de Sadduceeën naar voren met hun listige
vragen. Deze twee partijen stonden in bittere vijandschap tegenover elkaar. De Farizeeën hielden
streng vast aan de overleveringen. Zij waren nauwgezet in uiterlijke ceremoniën, ijverig in wassingen,
vasten en lange gebeden, en lieten goed merken dat zij aalmoezen gaven. Maar Christus verklaarde,
dat zij de wet van God teniet deden door leerstellingen te onderwijzen die inzettingen van mensen
waren. Als groep waren zij dweepziek en huichelachtig; toch waren er onder hen mensen die oprecht
vroom waren, die de leer van Christus aannamen en Zijn discipelen werden. De Sadduceeën
verwierpen de overleveringen van de Farizeeën. Zij beleden dat zij het grootste gedeelte van de
Schriften geloofden en dit als richtlijn voor hun leven aannamen; in de praktijk waren zij echter sceptici
en materialisten.
De Sadduceeën ontkenden het bestaan van engelen, de opstanding der doden, en de leerstelling van
een toekomstig leven met zijn beloningen en straffen. Op al deze punten verschilden zij van de
Farizeeën. Tussen de beide partijen was de opstanding in het bijzonder een strijdpunt. De Farizeeën
geloofden vast in de opstanding, maar in deze twistgesprekken werd hun mening betreffende de
toekomende dingen verward. De dood werd voor hen een onverklaarbaar geheimenis. Het feit dat zij
niet in staat waren de argumenten van de Sadduceeën te weerleggen, was hun een voortdurende bron
van ergernis. De gesprekken tussen de beide par-tijen eindigden meestal in boze twisten, waardoor zij
verder uiteengeraakten dan voordien.
In aantal waren de Sadduceeën veel geringer dan hun tegenstanders, en zij hadden niet zo’n sterke
invloed op het gewone volk; velen van hen echter waren rijk, en zij bezaten de invloed die door rijkdom
verleend wordt. In hun rijen bevonden zich de meeste priesters, en uit hen werd gewoonlijk de
hogepriester gekozen. Dit gebeurde evenwel onder de uitdrukkelijke voorwaarde, dat hun sceptische
mening niet naar voren zou worden gebracht. Ter wille van het grote aantal en de populariteit van de
Farizeeën was het voor de Sadduceeën noodzakelijk naar het uiterlijk in te stemmen met hun
389