De Wens der Eeuwen door Ellen White

Slechts korte tijd tevoren had Petrus Jezus erkend als de Zoon van God; maar nu maakte hij geen
gebruik van een gelegenheid om het karakter van zijn Meester duidelijk te maken. Door zijn antwoord
aan de ontvanger, dat Jezus het hoofdgeld zou betalen, gaf hij in wezen zijn goedkeuring aan de
verkeerde opvattingen aangaande Hem, waaraan de priesters en oversten overwicht trachtten te geven.
Toen Petrus het huis binnenging, sprak de Heiland niet over wat had plaatsgevonden, maar vroeg:
“Wat dunkt u Simon? Van wie heffen aardse koningen rechten of belasting? Van hun zonen of van de
vreemden?” Petrus antwoordde: “Van de vreemden”. En Jezus zei: “Zo zijn dus de zonen vrij”. Terwijl
het volk van een land belasting moet betalen voor het onderhoud van hun koning, zijn de kinderen van
de vorst zelf daarvan vrijgesteld. Zo werd van Israël, dat beleed Gods volk te zijn, geëist, dat ze Zijn
dienst onderhielden; maar Jezus, de Zoon van God, stond niet onder deze verplichting. Indien de
priesters en Levieten waren vrijgesteld om hun band met de tempel, hoeveel te meer gold dit voor Hem,
voor Wie de tempel het huis Zijns Vaders was.
Indien Jezus het hoofdgeld zonder protest betaald had, zou Hij in wezen erkend hebben, dat de eis
gerechtvaardigd was, en op deze wijze zou Hij Zijn goddelijkheid verloochend hebben. Maar terwijl
Hij het goed achtte om aan de eis gehoor te geven, ontkende Hij de aanspraak waarop de eis gegrond
was. Door te zorgen voor de betaling van de belasting, gaf Hij blijk van Zijn goddelijk karakter. Het
werd duidelijk gemaakt, dat Hij een was met God, en daarom niet onder de belasting viel als een
eenvoudig onderdaan van het koninkrijk.
“Ga gij naar de zee”, gebood Hij Petrus, “werp een vishaak uit, en de eerste vis die bovenkomt, grijp
die. En wanneer gij zijn bek opendoet, zult gij een zilverstuk vinden. Neem dat en geef het hun voor
Mij en voor u”.
Hoewel Hij Zijn goddelijkheid met de menselijke natuur had bekleed, openbaarde Hij door dit wonder
Zijn heerlijkheid. Het was duidelijk, dat Hij Degene was Die door David had verklaard: “Mij behoort
al het gedierte van het woud, het vee op bergen, rijk aan runderen. Ik ken al het gevogelte der bergen;
wat zich roert op het veld, staat Mij ter beschikking. Indien Ik honger had, zou Ik het u niet zeggen,
want Mij behoort de wereld en haar volheid”.
Terwijl Jezus het duidelijk maakte, dat Hij niet verplicht was het hoofdgeld te betalen, ging Hij geen
strijd aan met de Joden over dit onderwerp, want zij zouden Zijn woorden verkeerd verklaard hebben
en zich tegen Hem hebben gekeerd. Om geen aanstoot te geven door de belasting niet te betalen, deed
Hij datgene wat Hij rechtens niet verplicht was om te doen. Deze les zou van grote waarde zijn voor
Zijn discipelen. Belangrijke veranderingen in hun betrekking tot de tempeldienst zouden zich spoedig
voltrekken, en Jezus leerde hun zich niet nodeloos te ver-zetten tegen de bestaande regels. In zover het
mogelijk was, moesten zij het vermijden aanleiding te geven tot verkeerd begrip van hun geloof.
Hoewel christenen niet één beginsel der waarheid mogen opofferen, moeten zij, wanneer het mogelijk
is, strijd vermijden.
Toen Christus en de discipelen alleen in het huis waren, terwijl Petrus naar de zee was gegaan, riep
Jezus de anderen tot zich en vroeg: “Waarover waart gij onderweg in gesprek?” De tegenwoordighe id
van Jezus, en Zijn vraag, stelden de zaak in een geheel ander licht dan dat waarin deze hun was
280