De Wens der Eeuwen door Ellen White

klederen werden gescheurd, maar deze gewoonte mochten de priesters niet navolgen. Door Christus
was aan Mozes een bijzonder gebod hierover gegeven.
Alles wat door de priester werd gedragen, moest heel en zonder gebrek zijn. Door die prachtige
ambtelijke gewaden werd het karakter voorgesteld van het grote tegenbeeld, Jezus Christus. Slechts
het volmaakte, in kleding en houding, in woord en geest, kon aanvaardbaar zijn voor God. Hij is heilig,
en Zijn heerlijkheid en volmaaktheid moesten door de aardse dienst worden voorgesteld. Niets anders
dan het volmaakte kon op de juiste wijze de heiligheid van de hemelse dienst voorstellen. De sterfelijke
mens zou misschien zijn eigen hart kunnen scheuren door een berouwvolle en nederige geest. Dit zou
God erkennen. Maar er mocht geen scheur in de priesterlijke gewaden worden gemaakt, want dit zou
de voorstelling van de hemelse dingen ontsieren. De hogepriester die het waagde te verschijnen in het
heiligdom en de dienst waar te nemen met een gescheurd kleed, werd beschouwd als iemand die
zichzelf van God had afgescheiden. Door zijn kleed te scheuren, sneed hij zichzelf af van een
representatief persoon te zijn. Hij werd niet langer door God aangenomen als dienstdoende priester.
Deze handelwijze, die door Kajafas aan de dag werd gelegd, toonde menselijke hartstocht, menselijke
onvolmaaktheid.
Door zijn klederen te scheuren maakte Kajafas de wet van God krachteloos, en volgde de overlevering
van mensen. Een door mensen gegeven wet bepaalde, dat in geval van godslastering een priester, uit
afschuw over de zonde, zijn klederen mocht scheuren, en onschuldig was. Aldus werd de wet van God
door de wetten van mensen nietig verklaard.
Iedere handeling van de hogepriester werd door de mensen met belangstelling gadegeslagen; en
Kajafas zon op middelen om zijn vroomheid te tonen. Maar met deze daad, die bedoeld was als een
beschuldiging tegen Christus, smaadde hij Hem van Wie God had gezegd: “Mijn naam is in Hem”.
Hijzelf lasterde God. Terwijl hij onder de veroordeling Gods stond, sprak hij een vonnis uit over
Christus als godslasteraar.
Toen Kajafas zijn klederen scheurde, was zijn daad veelbetekenend in verband met de plaats die het
Joodse volk daarna tegenover God zou innemen. Het volk dat eens door God werd begunstigd,
scheidde zichzelf af, en zou spoedig een volk zijn dat door Jehova niet meer erkend werd. Toen
Christus aan het kruis uitriep: “Het is volbracht!”, en het voorhangsel in de tempel doormidden
scheurde, verklaarde de Heilige Wachter dat het Joodse volk Hem had verworpen Die het tegenbeeld
was van al hun voorbeelden, de wezenlijke gestalte van al hun schaduwen. Israël werd van God
gescheiden. Terecht kon Kajafas zijn ambtsgewaden, die aanduidden dat hij aanspraak erop maakte
een vertegenwoordiger te zijn van de Grote Hogepriester, scheuren; want niet langer hadden zij
betekenis voor hem en het volk. Terecht kon de hogepriester zijn kleed scheuren, in afschuw van
zichzelf en het volk.
Het Sanhedrin had Jezus des doods schuldig bevonden; maar het was in strijd met de Joodse wet om
een gevangene in de nacht te verhoren. Een wettige veroordeling kon slechts plaatsvinden bij daglicht
en voor een voltallige raad. Desalniettemin werd de Heiland nu behandeld als een veroordeelde
misdadiger, en Hij werd overgegeven om door de laagste en gemeenste mensen beschimpt te worden.
Het paleis van de hogepriester lag rondom een open hof, waarin de soldaten en de schare waren
458