De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 64—Een ten ondergang gedoemd volk
De triomfantelijke intocht van Christus in Jeruzalem was een zwakke voorafschaduwing van Zijn
komst op de wolken des hemels in macht en heerlijkheid, te midden van het gejubel der engelen en de
vreugde der heiligen. Dan zullen de woorden die Christus sprak tot de priesters en Farizeeën, vervuld
worden: “Gij zult Mij van nu aan niet meer zien, totdat gij zegt: Gezegend Hij Die komt in de naam
des Heren!” Aan Zacharia werd in een profetisch visioen die dag van uiteindelijke triomf getoond: en
hij zag ook de ondergang van hen die bij de eerste komst Christus hadden verworpen. “Zij zullen Hem
aanschouwen Die zij doorstoken hebben, en over Hem een rouwklacht aanheffen als de rouwklacht
over een enig kind, ja, zij zullen over Hem bitter leed dragen als het leed om een eerstgeborene”. Dit
schouwspel zag Christus reeds voor Zich, toen Hij naar de stad keek en over haar weende. In de
tijdelijke verwoesting van Jeruzalem zag Hij de uiteindelijke vernietiging van dat volk dat schuldig
was aan het bloed van de Zoon van God.
De discipelen zagen de haat van de Joden tegen Christus, maar zij zagen nog niet in, waartoe deze zou
leiden. Zij begrepen de ware toestand van Israël nog niet; evenmin konden zij de vergelding die over
Jeruzalem zou komen, verstaan. Dit openbaarde Christus hun door een veelbetekende aanschouwelijke
les.
De laatste roep die tot Jeruzalem was gericht, was tevergeefs geweest. De priesters en de oversten
hadden gehoord hoe de profetische stem uit het verleden weerklonk via de menigte, als antwoord op
de vraag: “Wie is dit?” maar zij aanvaardden deze stem niet als die der Inspiratie. In hun woede en
verbazing probeerden zij het volk tot zwijgen te brengen. Er bevonden zich Romeinse ambtsdragers
onder de menigte, en bij hen klaagden de vijanden van Jezus Hem aan als leider van een opstand. Zij
deden het voorkomen, dat Hij op het punt stond de tempel in te nemen en als koning over Jeruzalem
te gaan regeren.
Maar de kalme stem van Jezus bracht de rumoerige menigte een ogenblik tot zwijgen, toen Hij opnieuw
verklaarde dat Hij niet was gekomen om een tijdelijke heerschappij te vestigen; Hij zou spoedig
opvaren naar Zijn Vader, en Zijn aanklagers zouden Hem niet meer zien, totdat Hij zou wederkomen
in heerlijkheid. Dan, te laat voor hun behoudenis, zouden zij Hem erkennen. Deze woorden sprak Jezus
met droefheid en met bijzondere kracht. De Romeinse ambtsdragers zwegen en stonden bedremmeld.
Hoewel goddelijke invloed voor hen vreemd was, werden hun harten bewogen zoals dat nooit tevoren
het geval was geweest. Op het kalme, plechtige gelaat van Jezus lazen zij liefde, welwillendheid en
rustige waardigheid. Zij werden ontroerd door een medegevoel dat zij niet konden begrijpen. In plaats
van Jezus gevangen te nemen, waren zij meer geneigd Hem eer te bewijzen. Zij wendden zich tot de
priesters en oversten en beschuldigden hen ervan, dat zij verwarring hadden gesticht. Deze leiders,
verbitterd en verslagen, wendden zich tot het volk met hun klachten, en redetwistten heftig onder
elkander.
Intussen ging Jezus onopgemerkt naar de tempel. Daar was alles rustig, want het gebeuren op de
Olijfberg had de mensen weggeroepen. Een korte tijd bleef Jezus in de tempel en keek ernaar met
droeve ogen. Daarop trok Hij Zich met Zijn discipelen terug en keerde weer naar Bethanië. Toen de
mensen Hem zochten om Hem op de troon te plaatsen, was Hij niet te vinden.
374