De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 24—“Is dit niet de zoon van de timmerman?”
Over de verlichte dagen van Christus’ dienstwerk in Galilea lag één schaduw. De mensen in Nazareth
verwierpen Hem. “Is dit niet de zoon van de timmerman?” zeiden ze. Gedurende Zijn kinderjaren en
jeugd had Jezus te midden van Zijn broers de godsdienstoefeningen bijgewoond in de synagoge in
Nazareth. Sinds het begin van Zijn dienstwerk was Hij niet meer bij hen geweest, maar ze wisten heel
goed, wat er met Hem gebeurd was. Toen Hij weer onder hen verscheen, stegen hun belangstelling en
verwachtingen ten top. Hier waren de vertrouwde gestalten en gezichten die Hij vanaf Zijn kinderjaren
gekend had. Hier waren Zijn moeder, Zijn broers en zusters, en aller ogen werden op Hem gericht toen
Hij op de sabbatdag de synagoge binnentrad en Zijn plaats innam onder degenen die daar gekomen
waren om te aanbidden.
Wanneer er op sabbat een gewone dienst gehouden werd, las de oudste voor uit de profetieën en wekte
de mensen op om te hopen op de komst van de Ene, Die een glorievol rijk zou brengen en alle
onderdrukking zou verbannen. Hij trachtte zijn toehoorders te bemoedigen door steeds te wijzen op de
aanwijzingen dat de komst van de Messias nabij was. Hij beschreef de heerlijkheid van Zijn komst,
waarbij hij de gedachte dat Hij zou verschijnen aan het hoofd van legerscharen om Israël te verlossen,
op de voorgrond hield.
Wanneer de rabbi aanwezig was in de synagoge, werd er van hem verwacht dat hij de predikatie zou
houden, en elke Israëliet mocht dan uit de Schriften voorlezen. Op deze sabbat werd aan Jezus
gevraagd, deel te nemen aan de dienst. Hij “stond op om voor te lezen. En Hem werd het boek van de
profeet Jesaja ter hand gesteld”. Het Schriftgedeelte dat Hij voorlas, was een gedeelte waarvan men
begreep dat het op de Messias sloeg:
“De Geest des Heren is op Mij, daarom, dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te
brengen; en Hij heeft Mij gezonden om aan gevangenen loslating te verkondigen en aan blinden het
gezicht, om verbrokenen heen te zenden in vrijheid, om te verkondigen het aangename jaar des Heren.
Daarna sloot Hij het boek, gaf het aan de dienaar terug... En de ogen van allen in de synagoge waren
op Hem gericht... En allen betuigden hun instemming met Hem en verwonderden zich over de woorden
van genade die van Zijn lippen kwamen”.
Jezus stond voor de mensen als een levende verklaring van de profetieën, aangaande Hemzelf. Hij
verklaarde de woorden die Hij gelezen had, en sprak over de Messias als een bevrijder van de
onderdrukten, een verlosser van gevangenen, een genezer van de zieken, die het gezicht terug gaf aan
de blinden, en die het licht der waarheid aan de wereld openbaarde. Zijn indrukwekkend optreden en
de heerlijke inhoud van Zijn woorden ontroerden met een kracht die zij nooit tevoren gevoeld hadden.
Het getij van goddelijke invloed brak ieder bolwerk af; evenals Mozes aanschouwden ze de
Onzienlijke. Terwijl hun harten door de Heilige Geest beïnvloed werden, antwoordden ze door vurig
“amen” te zeggen en God te loven.
Maar toen Jezus aankondigde: “Heden is dit schriftwoord voor uw oren vervuld”, herinnerden ze zich
plotseling weer, dat ze aan zichzelf moesten denken, en ze dachten aan de beweringen van Hem, Die
tot hen gesproken had. Zij, Israëlieten, kinderen van Abraham, waren voorgesteld als mensen die in
141