De Wens der Eeuwen door Ellen White

tot haar als de Zoon des mensen en als de Zoon van God. De band van bloedverwantschap die tussen
hen was, plaatste haar geenszins op gelijke voet met Hem.
De woorden: “Mijn ure is nog niet gekomen”, wijzen erop, dat iedere daad in het leven van Christus
hier op aarde beantwoordde aan het plan dat bestaan had vanaf de dagen der eeuwigheid. Voordat Hij
naar de aarde kwam, lag het plan vóór Hem, volmaakt tot in alle onderdelen. Maar terwijl Hij onder
de mensen wandelde, werd Hij stap voor stap geleid door de wil des Vaders. Hij aarzelde niet te
handelen op de daartoe aangewezen tijd. Met dezelfde onderwerping wachtte Hij tot die tijd was
aangebroken.
Door tot Maria te zeggen, dat Zijn ure nog niet gekomen was, antwoordde Jezus op haar
onuitgesproken gedachte de verwachting die zij koesterde zoals haar gehele volk dat deed. Zij hoopte
dat Hij Zich zou openbaren als de Messias en de troon van Israël zou nemen. Niet als Koning, maar
als “een man van smarten en vertrouwd met ziekte”, had Jezus het lot van de mensheid aanvaard.
Maar hoewel Maria niet het juiste begrip had omtrent de zending van Jezus, vertrouwde ze Hem
volkomen. Aan dat geloof gaf Jezus gehoor. Het was om Maria’s vertrouwen te eren en het geloof van
Zijn discipelen te versterken, dat het eerste wonder verricht werd. De discipelen zouden voor vele en
grote verleidingen tot ongeloof komen te staan. Voor hen hadden de profetieën het onweerlegbaar
duidelijk gemaakt dat Jezus de Messias was. Zij wachtten erop, dat de godsdienstige leiders Hem
zouden ontvangen met een vertrouwen dat groter was dan het hunne. Zij spraken onder de mensen
over de heerlijke werken van Christus en over hun eigen vertrouwen in Zijn zending, maar zij waren
verbaasd en bitter teleurgesteld door het ongeloof, het diepgewortelde vooroordeel, en de vijandigheid
jegens Jezus aan de dag gelegd door de priesters en de rabbi’s. De eerste wonderen van Jezus maakten
de discipelen sterk om staande te blijven tegen dit verzet.
Geenszins in de war gebracht door de woorden van Jezus, zei Maria tot degenen die bedienden: “Wat
Hij u ook zegt, doet dat!” Op deze wijze deed ze wat ze kon om de weg voor te bereiden voor het werk
van Christus.
Naast de deur stonden zes grote stenen watervaten, en Jezus zei tot de bedienden, dat ze die moesten
vullen. Dit werd gedaan. Aangezien men de wijn onmiddellijk nodig had, beval Hij: “Schept nu, en
brengt het aan de leider van het feest.” In plaats van water waarmee de vaten gevuld waren, stroomde
er nu wijn uit. Noch de leider van het feest, noch de gasten hadden gemerkt dat de wijn op was. Toen
hij proefde wat de bedienden hem brachten, vond de leider dit beter dan alles wat hij ooit tevoren
gedronken had, en geheel verschillend van datgene wat aan het begin van het feest geschonken was.
Hij wendde zich tot de bruidegom en zei: “Iedereen zet eerst de goede wijn op en als er goed gedronken
is, de mindere; gij echter hebt de goede wijn tot dit ogenblik bewaard”.
Zoals de mensen eerst de beste wijn voorzetten en daarna de mindere, zo doet de wereld het ook met
zijn gaven. Dat wat de wereld ons biedt, streelt misschien het oog en boeit de zinnen, maar ten slotte
blijkt het onbevredigend te zijn. De wijn wordt bitter, de vrolijkheid somberheid. Dat wat begonnen is
met gezang en uitbundigheid, eindigt met vermoeidheid en afkeer. Maar wat Jezus schenkt, is altijd
fris en nieuw. Het feest dat Hij bereidt voor de ziel, houdt nooit op voldoening en vreugde te geven.
83