De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen de man terugkeerde bij zijn vrienden, heerste daar grote opwinding. Niettegenstaande de
waarschuwing van Jezus, trachtte de man niet verder het feit van zijn genezing te verbergen; het zou
inderdaad onmogelijk geweest zijn om het te verbergen, maar de melaatse vertelde het wijd en zijd.
Daar hij meende, dat het alleen de bescheidenheid van Jezus was, die hem deze beperking had opgelegd,
begon hij overal de kracht van deze Grote Genezer te verkondigen. Hij begreep niet, dat iedere
dergelijke bekendmaking de priesters en oudsten des te vastbeslotener maakten Jezus om te brengen.
De genezen man voelde, dat de zegen van de gezondheid kostbaar was. Hij verheugde zich in zijn
mannelijke kracht, en in het feit, dat hij was teruggegeven aan zijn gezin en aan de gemeenschap, en
hij voelde, dat het onmogelijk was, zich ervan te onthouden de Geneesheer Die hem had hersteld, eer
te bewijzen. Maar het feit, dat hij de zaak overal uitbazuinde, had tot resultaat dat het werk van de
Heiland gehinderd werd. Het maakte, dat de mensen in zulke menigten naar Hem toestroomden, dat
Hij gedwongen was voor een tijd Zijn werk neer te leggen.
Iedere daad tijdens het dienstwerk van Christus had een verreikend doel. Het behelsde meer dan uit de
daad zelf bleek. Zo ook in het geval met de melaatse. Terwijl Jezus allen die tot Hem kwamen diende,
verlangde Hij ernaar hen te zegenen die niet kwamen. Terwijl Hij de tollenaars, de heidenen en de
Samaritanen tot Zich trok, verlangde Hij ernaar de priesters en de leraars te bereiken, die waren
ingesloten door hun vooroordeel en overlevering. Hij liet geen middel onbeproefd waardoor ze bereikt
zouden kunnen worden. Door de genezen melaatse tot de priesters te zenden, gaf Hij hun een getuigenis
dat erop berekend was, hun vooroordelen te ontwa-penen.
De Farizeeën beweerden, dat de leer van Christus in strijd was met de wet die God hun door Mozes
gegeven had; maar Zijn bevel aan de gereinigde melaatse, dat hij een offer moest brengen in
overeenstemming met de wet, bewees dat deze beschuldiging vals was. Het was voor allen die gewillig
waren een voldoende ‘getuigenis om overtuigd te worden.
De leiders in Jeruzalem hadden verspieders uitgezonden om een of ander voorwendsel te vinden
waaronder ze Christus ter dood zouden kunnen brengen. Hij beantwoordde dit door een bewijs te geven
van Zijn liefde voor het mensdom, Zijn eerbied voor de wet, en Zijn macht om te verlossen van zonde
en dood. Daarom getuigde Hij van hen: “Zij laden kwaad op Mij in plaats van goed, en haat tot loon
voor Mijn liefde”. Hij Die op de berg het voorschrift gaf: “Hebt uw vijanden lief”, gaf Zelf het
voorbeeld in dit beginsel, en Hij vergold “geen kwaad met kwaad of laster met laster”, maar zegende
integendeel.
Dezelfde priesters die de melaatse veroordeeld hadden tot afzondering en verbanning, bevestigden nu
zijn genezing. Deze uitspraak, die in het openbaar werd aangekondigd en geregistreerd, was een
blijvend getuigenis voor Christus. En toen de genezen man opnieuw werd opgenomen in de verga -
dering van Israël, met de verzekering van de priesters zelf, dat er geen spoor van de ziekte meer aan
hem was, was hij zelf een levend getuigenis voor zijn Weldoener. Vol vreugde bracht hij zijn offer en
maakte de naam van Jezus groot. De priesters werden overtuigd van de goddelijke kracht van de
Heiland. Hun werd de gelegenheid geschonken, de waarheid te weten en gebruik te maken van het
licht. Als het verworpen werd, zou het verdwijnen om nooit terug te keren. Door velen werd het licht
verworpen; toch werd het niet tevergeefs gegeven. Vele harten die bewogen werden, lieten dat een
tijdlang niet merken. Gedurende het leven van de Heiland scheen Zijn zending slechts weinig de
161