De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 46—Hij werd verheerlijkt
De avond valt, wanneer Jezus drie van Zijn discipelen, Petrus, Jacobus en Johannes, terzijde roept en
hen voorgaat door de velden, ver een ruw pad op, naar een eenzame berghelling. De Heiland en Zijn
discipelen hebben de dag doorgebracht met reizen en onderwijzen, en het beklimmen van de berg
maakt hen nog meer vermoeid. Christus heeft de lasten van geest en lichaam van vele lijdenden
afgenomen; Hij heeft de stroom des levens door hun verzwakte lichamen doen gaan; maar ook Hij is
met menselijkheid bekleed, en evenals Zijn discipelen is Hij vermoeid door de beklimming.
Het licht van de ondergaande zon valt over de bergtop, en maakt met zijn verblekende pracht het pad
waarlangs zij gaan, als van goud. Maar al spoedig sterft het licht weg, zowel op de heuvel als in het
dal, de zon verdwijnt in het westen achter de horizon, en de eenzame reizigers worden gehuld in de
duisternis van de nacht. De somberheid van hun omgeving schijnt in harmonie met de smart in hun
leven, waaromheen de wolken samenpakken en talrijker worden.
De discipelen wagen het niet, Christus te vragen waar Hij heengaat, of met welk doel Hij gaat. Hij
heeft dikwijls hele nachten in gebed doorgebracht in de bergen. Hij Wiens handen berg en dal gevormd
hebben, gevoelt Zich thuis in de natuur, en geniet van de rust ervan. De discipelen volgen Christus
waar Hij voorgaat; niettemin vragen ze zich af, waarom hun Meester hen deze vermoeiende
beklimming laat doen, terwijl zij vermoeid zijn, en Hijzelf ook behoefte heeft aan rust.
Na enige tijd vertelt Christus hun, dat zij nu niet verder zullen gaan. De Man van smarten verwijdert
Zich enigszins van hen en stort Zijn smeekbeden uit onder luid geween en tranen. Hij bidt om kracht
ten einde de beproeving ter wille van de mensheid te doorstaan. Hij moet Zichzelf opnieuw
vastklemmen aan de Almachtige, want slechts op deze wijze kan Hij de toekomst tegemoet zien. En
Hij stort Zijn hart uit in verlangen voor Zijn discipelen, opdat in het uur van de macht der duisternis
hun geloof niet moge bezwijken. De dauw ligt zwaar op Zijn gebogen gestalte, maar Hij slaat er geen
acht op. De schaduwen van de nacht worden dieper rondom Hem, maar Hij ziet hun somberheid niet.
Zo gaan de uren langzaam voorbij. In het begin verenigen de discipelen zich in hun gebeden met Hem
in oprechte toewijding; maar na enige tijd worden ze overmand door vermoeidheid, en terwijl ze nog
trachten hun belangstelling voor wat ze zien, te bewaren, vallen ze in slaap.
Jezus heeft hun verteld van Zijn lijden; Hij heeft hen met Zich meegenomen, opdat ze zich met Hem
zullen verenigen in het gebed; nu, op dit ogenblik, bidt Hij voor hen. De Heiland heeft de bedruktheid
van de discipelen gezien, en Hij heeft ernaar verlangd hun smart te verlichten door een verzekering,
dat hun geloof niet tevergeefs is geweest. Zelfs van de twaalven kunnen niet allen de openbaring
ontvangen die Hij wil geven. Slechts drie, die getuigen zullen zijn van Zijn zielestrijd in Gethsémané,
zijn uitgekozen om met Hem op de berg te vertoeven. Nu is het onderwerp van Zijn gebed, dat aan hen
een openbaring zal mogen worden gegeven van de heerlijkheid die Hij had bij de Vader vóór de wereld
was, dat Zijn koninkrijk geopenbaard zal mogen worden aan mensenogen, en dat Zijn discipelen kracht
zullen mogen ontvangen om het te aanschouwen. Hij smeekt, dat zij getuigen zullen mogen zijn van
Zijn goddelijkheid, die hen in het uur van Zijn grootste strijd zal vertroosten met de wetenschap, dat
Hij zekerlijk de Zoon van God is, en dat Zijn schandelijke dood deel uitmaakt van het verlossingsplan.
271