De Wens der Eeuwen door Ellen White

te vieren, waren verlangend de nieuwe profeet te zien. Voor Zijn volgelingen scheen dit de ideale
gelegenheid om hun geliefde Meester op de troon van Israël te vestigen. Geestdriftig voor dit nieuwe
ideaal was het moeilijk voor hen om zelf weg te gaan, en Jezus alleen achter te laten op die verlaten
oever. Zij protesteerden tegen de regeling; maar Jezus sprak nu met een gezag dat Hij nooit eerder
jegens hen gebruikt had. Zij wisten dat verdere tegenstand van hun zijde nutteloos zou zijn, en
zwijgend keerden zij terug naar het meer.
Nu geeft Jezus de menigte bevel zich te verspreiden; en Zijn optreden is zo beslist, dat zij niet
ongehoorzaam durven zijn. De woorden van lof en verering besterven op hun lippen. Terwijl ze op
Hem toekomen om Hem te grijpen, worden hun schreden tot stilstand gebracht, en de blijde,
geestdriftige uitdrukking verdwijnt van hun gelaat. In de menigte zijn mannen met een sterke geest en
een vaste wil; maar de koninklijke houding van Jezus, en Zijn weinige, rustige woorden waarmede Hij
het bevel geeft, maken een eind aan het rumoer en verijdelen hun plannen. Zij zien in Hem een macht
die boven alle aards gezag uitgaat, en zonder vragen te stellen buigen ze het hoofd.
Toen Jezus alleen achtergebleven was, “ging Hij de berg op om in de eenzaamheid te bidden”.
Urenlang bleef Hij bij God pleiten. Niet voor Zichzelf waren die gebeden, maar voor de mensen. Hij
bad om kracht ten einde aan de mensen het goddelijk karakter van Zijn zending te openbaren, zodat
Satan hun begrip niet zou verduisteren en hen een verkeerd oordeel zou ingeven. De Heiland wist, dat
de dagen van Zijn persoonlijk dienstwerk op aarde bijna ten einde waren, en dat weinigen Hem zouden
aan-nemen als hun Verlosser. In smart en zielestrijd bad Hij voor Zijn discipelen. Zij zouden ernstig
beproefd worden. Hun langgekoesterde verwachtingen, die gebaseerd waren op de algemeen verbreide
misleiding, zouden op zeer pijnlijke en vernederende wijze teleurgesteld worden. In plaats van Zijn
verhoging op de troon van David, zouden ze Zijn kruisiging aanschouwen. Dit zou Zijn ware kroning
zijn. Maar zij zagen dat niet in, en dientengevolge zouden sterke verzoekingen over hen komen, die
zij moeilijk zouden kunnen herkennen als verzoekingen. Zonder de Heilige Geest om hun geest te
verlichten en hun begrip te verruimen, zou het geloof van de discipelen falen. Het was smartelijk voor
Jezus, dat hun gedachten aangaande Zijn koninkrijk in zo grote mate beperkt waren tot aardse
verheerlijking en eer. Ter wille van hen was de last die op Zijn hart drukte, zwaar, en Hij stortte Zijn
smeekbeden uit onder bittere smart en tranen.
De discipelen waren niet onmiddelijk van wal gestoken, zoals Jezus hun gezegd had. Zij wachtten een
tijdlang, in de hoop, dat Hij naar hen zou toekomen. Maar toen ze zagen dat de duisternis inviel,
begaven ze zich “in een schip over de zee naar Kapernaüm”. Zij hadden Jezus verlaten met een
onvoldaan gevoel in hun hart, ze waren ongeduldiger over Hem dan ze ooit geweest waren sinds ze
Hem als hun Here erkend hadden. Zij mopperden, omdat het hun niet was toegestaan Hem tot koning
uit te roepen. Zij waren boos op zichzelf, omdat ze zo gewillig naar Zijn bevel geluisterd hadden. Zij
meenden, dat, indien zij meer aangehouden zouden hebben, zij hun doel wellicht zouden hebben
bereikt.
Ongeloof nam bezit van hun verstand en hart. Verlangen naar eer had hen verblind. Zij wisten dat
Jezus door de Farizeeën gehaat werd, en ze verlangden er heftig naar, Hem verhoogd te zien, zoals zij
meenden dat Hij verhoogd behoorde te worden. Verbonden te zijn met een leraar die machtige
wonderen kon verrichten en toch beschimpt te worden als bedriegers, was een beproeving die ze
239