De Wens der Eeuwen door Ellen White

Simon had over Jezus gehoord. Zijn zonen geloofden in de Heiland, maar hijzelf was geen discipel.
Het dragen van het kruis naar Golgotha was een zegen voor Simon, en hij was sindsdien altijd dankbaar
voor deze voorzienigheid. Het bracht hem ertoe het kruis van Christus te verkiezen en op te nemen, en
voor altijd vol vreugde deze last te dragen.
In de menigte zijn er heel wat vrouwen die de onschuldig veroordeelde volgen naar de plaats waar Hij
op wrede wijze zal sterven. Hun aandacht is op Jezus gericht. Sommigen van hen hebben Hem reeds
eerder gezien. Sommigen hebben hun zieken en lijdenden tot Hem gebracht. Sommigen zijn zelf
genezen. Het verhaal van de dingen die hebben plaatsgevonden, komt ter sprake. Zij verwonderden
zich over de haat van de schare jegens Hem, voor Wie hun eigen harten vertederen en bijkans breken.
En niettegenstaande het optreden van de woedende massa en de boze woorden van de priesters en
oversten, geven deze vrouwen uiting aan hun medeleven. Wanneer Jezus uitgeput onder het kruis
neervalt, breken zij uit in droeve klachten.
Dit was het enige dat de aandacht van Christus trok. Hoewel Hij zeer leed, terwijl Hij de zonden der
wereld droeg, stond Hij niet onverschillig tegenover een uiting van smart. Hij keek deze vrouwen met
teder mededogen aan. Zij geloofden niet in Hem. Hij wist dat ze Hem niet beklaagden als iemand die
van God gezonden was, maar dat zij werden bewogen door gevoelens van menselijk medelijden. Hij
verachtte hun medelijden niet, maar in Zijn hart ontwaakte een diepe sympathie voor hen. “Dochters
van Jeruzalem”, zei Hij, “weent niet over Mij, maar weent over uzelf en over uw kinderen”. Van het
toneel voor Zijn ogen zag Christus vooruit naar het ogenblik van Jeruzalems verwoesting. Bij de
verschrikkelijke gebeurtenis zouden velen van hen die nu om Hem weenden, met hun kinderen
omkomen.
Van de val van Jeruzalem gingen de gedachten van Jezus naar een groter oordeel. In de verwoesting
van de onboetvaardige stad zag Hij een symbool van de uiteindelijke verwoesting die over de wereld
zou komen. Hij zei: “Dan zal men beginnen te zeggen tot de bergen: Valt op ons en tot de heuvelen:
Bedekt ons. Want indien zij dit doen aan het groene hout, wat zal met het dorre geschieden?” Met het
groene hout stelde Jezus Zichzelf voor, de onschuldige Verlosser. God liet toe, dat Zijn toorn over de
overtreding op Zijn geliefde Zoon viel. Jezus zou voor de zonden der mensen worden gekruisigd. Welk
lijden zou dan de zondaar die voortging te zondigen, moeten dragen? Ieder die geen berouw toonde en
niet geloofde, zou smart en ellende ondervinden, die met geen woorden kunnen worden beschreven.
Velen van de menigte die de Heiland naar Golgotha volgde, hadden Hem met vreugdevol
hosannageroep en wuiven van palmtakken begeleid, toen Hij triomfantelijk Jeruzalem binnenreed.
Maar niet weinigen van degenen die Hem toen hadden toegejuicht, omdat iedereen dit deed, uitten nu
de kreet: “Kruisig Hem! Kruisig Hem!” Toen Christus Jeruzalem binnenreed, waren de verwachtingen
van de discipelen ten top gestegen. Zij waren dicht bij hun Meester gebleven, daar zij gevoelden dat
het een grote eer was, met Hem verbonden te zijn. Nu, in Zijn vernedering, volgden zij Hem op een
afstand. Zij waren met smart vervuld, en gingen gebukt onder hun teleurgestelde verwachtingen.
Hoezeer werden de woorden van Jezus bewaarheid: “Gij zult allen aan Mij aanstoot nemen in deze
nacht. Want er staat geschreven: Ik zal de herder slaan en de schapen der kudde zullen verstrooid
worden”.
485