De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 65—De tempel opnieuw gereinigd
Aan het begin van Zijn dienstwerk had Christus allen die door hun onheilige handel de tempel
verontreinigden, daaruit verdreven; en Zijn streng en van goddelijk gezag getuigend optreden had de
berekenende kooplieden met angst vervuld. Aan het einde van Zijn dienstwerk kwam Hij wederom
naar de tempel en bemerkte, dat deze nog werd ontheiligd, zoals dit eertijds gebeurde. De stand van
zaken was zelfs nog erger dan vroeger. De buitenste voorhof van de tempel geleek een geweldige
verzamelplaats voor vee. De klanken van boze woordenwisselingen tussen de onderhandelaars
vermengden zich met het geluid van de dieren en het heldere gerinkel van munten, en daar tussendoor
hoorde men de stemmen van mensen die een heilig ambt vervulden. De ambtsdragers van de tempel
waren zelf betrokken bij het kopen en verkopen en het wisselen van geld. Zó volledig werden zij
beheerst door hun winstbejag, dat zij in de ogen van God niet beter waren dan dieven.
De priesters en oversten begrepen weinig van het plechtige werk dat zij moesten verrichten. Bij ieder
Pascha en Loofhuttenfeest moesten duizenden dieren worden geslacht, en hun bloed werd door de
priesters opgevangen en op het altaar gegoten. De Joden waren met de offerande van bloed vertrouwd
geraakt, en hadden bijna het feit uit het oog verloren dat het de zonde was, die al dit vergieten van
dierenbloed noodzakelijk maakte. Zij onderscheidden niet, dat dit een voorafschaduwing was van het
bloed van Gods geliefde Zoon, dat vergoten zou worden voor het leven der wereld, en dat bij het
brengen van offeranden de mensen moesten gewezen worden op de gekruisigde Verlosser.
Jezus keek naar de schuldeloze slachtoffers, die gebracht werden, en zag hoe de Joden deze grote
bijeenkomsten tot tonelen van bloedvergieten en wreedheid maakten. In plaats van ootmoedig berouw
over zonden, hadden zij het aantal offerdieren vermeerderd, alsof God kon worden geëerd door een
dienst waarbij het hart niet was betrokken. De priesters en oversten hadden hun harten door zelfzucht
en geldgierigheid verhard. Juist de symbolen die wezen op het Lam Gods, hadden zij gemaakt tot een
middel om winst te verkrijgen. Op deze wijze was in de ogen van het volk de heiligheid van de
offerdienst in grote mate teniet gedaan. De verontwaardiging van Jezus werd opgewekt; Hij wist dat
Zijn bloed, dat zo spoedig voor de zonden van de wereld zou worden vergoten, door de priesters en de
oudsten even weinig waard geacht zou worden als dierebloed dat zij voortdurend deden vloeien.
Tegen deze praktijken had Christus door middel van de profeten reeds gesproken. Samuel had gezegd:
“Heeft de Here evenzeer welgevallen aan brandoffers en slachtoffers als aan horen naar des Heren
stem? Zie, gehoorzamen is beter dan slachtoffers, luisteren beter dan het vette der rammen”. En Jesaja,
die in een profetisch visioen de afval van de Joden zag, spreekt hen aan als bestuurders van Sodom en
Gomorra: “Hoort het woord des Heren, bestuurders van Sodom; neigt uw oren tot de onderwijzing van
onze God, volk van Gomorra. Waartoe dient mij de menigte uwer slachtoffers? zegt de Here;
oververzadigd ben Ik van de brandoffers van rammen en van het vet van mestkalveren, en aan het
bloed van stieren, schapen en bokken heb Ik geen welgevallen. Wanneer gij komt om voor Mijn
aangezicht te verschijnen — wie heeft dit van u verlangd Mijn voorhoven plat te treden?” “Wast u,
reinigt u, doet uw boze daden uit Mijn ogen weg; houdt op kwaad te doen; leert goed te doen, tracht
naar recht, houdt de geweldenaar in toom, doet recht aan de wees, verdedigt de rechtszaak der
weduwe”.
379