De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 3—”De volheid des tijds”
“Toen de volheid des tijds gekomen was, heeft God Zijn Zoon uitgezonden... om hen die onder de wet
waren, vrij te kopen, opdat wij het recht van zonen zouden verkrijgen”. De komst van de Heiland was
in Eden voorzegd. Toen Adam en Eva de belofte voor het eerst hoorden, zagen ze naar de spoedige
vervulling daarvan uit. Vol vreugde begroetten zij hun eerstgeboren zoon, in de hoop dat hij de
Verlosser zou zijn. Maar de vervulling van die belofte bleef uit. Zij die ze het eerst ontvangen hadden,
stierven zonder het aanschouwen ervan. Van de dagen van Henoch af werd de belofte door patriarchen
en profeten herhaald en zodoende de hoop op Zijn verschijning levendig gehouden, en nog kwam Hij
niet. De profetie van Daniël openbaarde de tijd van Zijn komst, maar niet allen verklaarden die
boodschap op de juiste wijze. Eeuw na eeuw ging voorbij; de stemmen der profeten zwegen. De hand
van de verdrukker lag zwaar op Israël, en velen riepen lichtvaardig: “De tijd verstrijkt, maar geen enkel
gezicht komt uit”.
Maar evenals de sterren in de vaste baan van hun aangewezen weg, kennen ook Gods plannen geen
haast en geen uitstel. Door middel van de symbolen van de grote duisternis en de rokende oven had
God aan Abraham de slavernij van Israël in Egypte geopenbaard, en Hij had verklaard dat de tijd van
hun verblijf daar vierhonderd jaar zou zijn. “Daarna”, zei Hij, “zullen zij met grote have uittrekken”.
Tegen dit woord heeft de gehele macht van Farao’s trotse rijk tevergeefs gestreden. En “juist op de
dag af”, vastgesteld in de goddelijke belofte, “gingen al de legerscharen des Heren uit het land Egypte”.
Zo was in de hemelse raad ook het uur van Christus’ komst vastgesteld. Toen de grote klok des tijds
dat uur aanwees, werd Jezus geboren in Bethlehem. “Toen de volheid des tijds gekomen was, heeft
God Zijn Zoon uitgezonden”. De voorzienigheid had de handelingen der naties en de loop van de
menselijke dadendrang en invloed geleid, totdat de wereld rijp was voor de komst van de Verlosser.
De volken waren onder één regering verenigd. Er was één taal die wijd en zijd werd gesproken en
erkend werd als de taal van de letterkunde. Vanuit alle landen verzamelden zich de Joden uit de
verstrooiing, voor de jaarlijkse feesten in Jeruzalem. Wanneer dezen naar hun woonplaatsen zouden
terugkeren, konden ze de tijding van de komst van de Messias door de gehele wereld verbreiden.
In die tijd waren de heidense stelsels bezig hun invloed op het volk te verliezen. De mensen waren
praalvertoon en fabel moe. Zij verlangden naar een godsdienst die het hart bevrediging kon schenken.
Terwijl het licht der waarheid de mensen scheen te hebben verlaten, waren er zielen die verward en
bedroefd naar licht zochten. Zij dorstten naar kennis van de levende God, naar enige zekerheid
betreffende het leven aan gene zijde van het graf.
Toen de Joden van God afdwaalden, verzwakte hun geloof, en was er bijna geen hoop meer die de
toekomst verlichtte. De woorden van de profeten werden niet begrepen. Voor de meerderheid van de
mensen was de dood een verschrikkelijk geheim; daarachter lag onzekerheid en droefgeestigheid. Het
was niet alleen het geschrei van de moeders van Bethlehem, maar de kreet vanuit het hart der mensheid
die door de eeuwen heen naar de profeet werd overgedragen de stem die in Rama werd gehoord,
“geween en veel geklaag: Rachel wenend om haar kinderen, weigert zich te laten troosten omdat zij
niet meer zijn”. “In het land en schaduw des doods” zaten de mensen ongetroost terneer. Met
verlangende blikken zagen ze uit naar de komst van de Verlosser, als de duisternis verdreven en het
geheim van de toekomst geopenbaard zou worden.
13