De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 31—De bergrede
Zelden verzamelde Christus enkel Zijn discipelen om naar Zijn woorden te luisteren. Hij koos als Zijn
gehoor niet alleen hen die de weg des levens kenden. Het was Zijn werk om de vele mensen te bereiken
die in onwetendheid en dwaling verkeerden. Hij gaf Zijn lessen van waarheid daar waar zij het
verduisterde begrip konden bereiken. Hijzelf was de waarheid, terwijl Hij daar stond met de lendenen
omgord en de handen steeds uitgestrekt om te zegenen, terwijl Hij met woorden van waarschuwing,
smeking en bemoediging allen die tot Hem wilden komen, trachtte op te heffen.
Hoewel de bergrede in het bijzonder voor de discipelen werd gegeven, werd ze uitgesproken terwijl
een grote schare naar Hem luisterde. Na de bevestiging van de apostelen ging Jezus met hen naar de
oever van het meer. Hier begonnen de mensen in de vroege morgen samen te komen. Behalve de
gewone menigten uit de Galilese steden, waren er mensen uit Judea, en zelfs uit Jeruzalem; uit Perea,
uit Decapolis; uit Idumea, helemaal ten zuiden van Judea, en uit Tyrus en Sidon, de Foenicische steden
aan de kust van de Middellandse Zee. “Daar zij hoorden, hoeveel Hij deed”, kwamen zij “om Hem te
horen, en genezen te worden van hun ziekten... omdat er kracht van Hem uitging, en Hij allen genas”.
Daar het smalle strand zelfs niet genoeg ruimte overliet voor allen om te staan en zo Zijn stem te horen,
ging Jezus hen voor, de weg terug naar de kant van het gebergte. Toen Hij een vlak gedeelte bereikte,
dat een aangename plaats voor bijeenkomst bood voor de grote schare, zette Hij Zich neer op het gras,
en Zijn discipelen en de menigte volgden Zijn voorbeeld.
De discipelen zaten altijd vlak bij Jezus. Aanhoudend drongen de mensen op Hem aan; toch begrepen
de discipelen dat ze zich niet uit Zijn tegenwoordigheid moesten laten verdringen. Ze zaten dicht bij
hem, om maar niet een woord van Zijn onderwijzing te verliezen. Ze waren aandachtige luisteraars,
verlangend de waarheden te verstaan die zij aan alle landen en leeftijden zouden moeten bekendmaken.
Met een gevoel dat er iets meer dan gewoonlijk te verwachten was, drongen ze zich rondom hun
Meester. Ze geloofden dat het koninkrijk spoedig zou .worden opgericht, en uit de gebeurtenissen van
die morgen leidden ze met stelligheid af, dat er dienaangaande een afkondiging zou worden gedaan.
Een gevoel van afwachting drong ook door tot de menigte, en hun aandachtige gezichten toonden hun
intense belangstelling. Terwijl de mensen daar op de groene berghelling zaten en wachtten op de
woorden van de goddelijke Leraar, werden hun harten vervuld met gedachten aan toekomstige
heerlijkheid. Er waren schriftgeleerden en Farizeeën die uitzagen naar de dag waarop zij zouden
heersen over de gehate Romeinen, en de rijkdommen en pracht zouden bezitten van het grootste rijk
ter wereld. De arme boeren en vissers hoopten de verzekering te horen, dat hun ellendige krotten, het
karig voedsel, het leven van zwoegen en hun vrees voor gebrek verwisseld zouden worden voor huizen
van overvloed en dagen van gemak. In plaats van het ene ruwe kleed, waarin ze zich overdag hulden
en waarmede ze zich ‘s nachts dekten, hoopten ze dat Christus hun de rijke en kostbare gewaden van
hun overwinnaars zou geven. Aller hart trilde van de trotse verwachting, dat Israël spoedig voor de
ogen van de volken geëerd zou worden als het uitverkoren volk des Heren, en dat Jeruzalem verheven
zou worden tot het centrum van een wereldomvattend koninkrijk.
186