De Wens der Eeuwen door Ellen White

werd een goddelijk licht geworpen op datgene wat de geschriften van het Oude Testament leerden. De
veelzijdige onderwerpen der waarheid stonden in een nieuw licht.
Het zijn berouw, geloof en liefde, die de ziel in staat stellen de wijsheid des hemels te ontvangen.
Geloof door liefde werkende is de sleutel tot de kennis, en een ieder die liefheeft “kent God”.
De discipel Johannes was een man met een ernstige en diepe genegenheid, vurig maar toch
beschouwend. Hij was begonnen de heerlijkheid van Christus te zien geen wereldse praal en macht,
waarop hij volgens zijn leermeesters had moeten hopen, maar de “heerlijkheid als van de Eniggeborene
des Vaders, vol van genade en waarheid”. Hij werd geheel in beslag genomen door het overdenken
van dat heerlijke onderwerp.
Andreas trachtte de vreugde die zijn hart vervulde, aan anderen mede te delen. Hij ging zijn broer
Simon opzoeken, en riep uit: “Wij hebben gevonden de Messias”. Simon wachtte niet op een tweede
uitnodiging. Ook hij had de prediking van Johannes de Doper gehoord, en hij haastte zich naar de
Heiland. De ogen van Christus rustten op hem, Hij las zijn karakter en zijn levensgeschiedenis. Zijn
impulsieve aard, zijn liefhebbende, medelijdende hart, zijn eerzucht en zelfvertrouwen, de
geschiedenis van zijn val, zijn berouw, zijn moeiten en harde arbeid en zijn dood als een martelaar de
Heiland las dat alles, en Hij zei: “Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult heten Cephas, wat
vertaald wordt met Petrus”.
“De volgende dag wilde Hij naar Galilea vertrekken en Hij vond Filippus. En Jezus zeide tot hem:
Volg Mij.” Filippus gehoorzaamde het bevel, en terstond werd ook hij een werker voor Christus.
Filippus vond Nathanael. Deze laatste was onder de menigte geweest toen Johannes de Doper naar
Jezus had gewezen dat Hij het Lam Gods is. Toen Nathanaël Jezus aanzag, was hij teleurgesteld. Zou
deze man, die de kenmerken van harde arbeid en armoede droeg, de Messias kunnen zijn? Toch kon
Nathanaël niet ertoe komen Jezus te verwerpen, want de boodschap van Johannes had overtuiging in
zijn hart gebracht.
Op het ogenblik dat Filippus hem riep, had Nathanaël zich teruggetrok: ken in een rustige plaats om
na te denken over de aankondiging van Johannes en over de profetieën betreffende de Messias. Hij
bad dat, als degene die door Johannes was aangewezen, de Verlosser was, het hem bekendgemaakt
zou mogen worden, en de Heilige Geest rustte op hem met de verzekering dat God Zijn volk bezocht
had en een hoorn des heils voor hen had opgericht. Filippus wist dat zijn vriend de profetieën
onderzocht, en terwijl Nathanaël bad onder de vijgeboom, ontdekte Filippus waar hij zich had
teruggetrokken. Zij hadden dikwijls te zamen gebeden op die besloten plaats die schuilging onder de
bladeren van de boom.
De boods’chap: “Wij hebben Hem gevonden van Wie Mozes in de wet geschreven heeft en de
profeten”, scheen Nathanaël een rechtstreeks antwoord op zijn gebed te zijn. Maar Filippus had nog
een zwak geloof. In twijfel voegde hij eraan toe: “Jezus, de zoon van Jozef, uit Nazareth”.30 Weer
stond het vooroordeel op in het hart van Nathanaël. Hij riep uit: “Kan uit Nazareth iets goeds komen?”
77