De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen Jezus van de weduwe zei: “Zij heeft meer dan allen daarin geworpen”, waren Zijn woorden waar,
niet alleen wat betreft het motief, maar ook betreffende de resultaten van haar gift. De “twee
koperstukjes... dat is een duit”, hebben een bedrag aan geld in de schatkist van God gebracht dat veel
groter was dan de bijdragen van die rijke Joden. De invloed van de kleine gift is geweest als een stroom,
klein aan het begin, maar breder en dieper wordend, naarmate hij door de eeuwen heen voortvloeide.
Op wel duizenderlei manieren heeft deze gave bijgedragen tot verlichting voor de armen en tot
verbreiding van het evangelie. Haar voorbeeld van zelfopoffering heeft zijn invloed en uitwerking
gehad op duizenden harten in ieder land en in iedere eeuw. Het heeft zowel rijken als armen
aangesproken, en hun offeranden hebben de waarde van haar gift doen toenemen. Gods zegen op de
penning der weduwe heeft die gemaakt tot een bron van grote resultaten. Zo is het met iedere gave die
gegeven wordt en met iedere daad die verricht wordt met een oprecht verlangen tot eer van God. Ze
wordt verbonden met de plannen van de Almachtige. De resultaten daarvan ten goede kan geen mens
meten.
De Heiland vervolgde Zijn veroordelingen over de schriftgeleerden en Farizeeën: “Wee u, blinde
wegwijzers, die zegt: Heeft iemand bij de tempel gezworen, dat betekent niets; maar heeft iemand bij
het goud van de tempeJ gezworen, dan is hij gebonden. Gij dwazen en blinden, wat toch is meer, het
goud of de tempel die het goud geheiligd heeft? En heeft iemand bij het altaar gezworen, dat betekent
niets; maar heeft iemand bij de gave die daarop ligt, gezworen, dan is hij gebonden. Gij blinden,
immers, wat is meer, de gave of het altaar dat de gave heiligt?” De priesters legden Gods geboden
volgens hun eigen verkeerde en bekrompen maatstaf uit. Zij waagden het, nauwkeurige
onderscheidingen te maken omtrent de betrekkelijke schuld van verschillende zonden, waarbij zij
sommige zonden licht achtten, en andere, die misschien kleinere gevolgen hadden, als onvergeeflijk
behandelden. Tegen geldelijke vergoeding ontsloegen zij mensen van hun geloften. En voor hoge
bedragen aan geld lieten zij soms ernstige misdaden ongemoeid. Tegelijkertijd spraken deze priesters
en oversten in andere gevallen een hard oordeel uit over geringe misstappen.
”Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars, want gij geeft tienden van de munt, de dille en
de komijn en gij hebt het gewichtigste van de wet verwaarloosd: het oordeel en de barmhartigheid en
de trouw. Dit moest men doen en het andere niet nalaten”. Met deze woorden veroordeelt Christus
opnieuw het misbruiken van een heilige verplichting. De verplichting zelf zet Hij niet terzijde. Het
tiendstelsel was door God ingesteld, en het was van de vroegste tijden af in acht genomen. Abraham,
de vader der gelovigen, betaalde tienden van alles wat hij bezat. De Joodse leiders erkenden dat men
verplicht was tienden te betalen, en dat was juist; maar zij lieten het niet aan de mensen over om naar
hun eigen overtuiging te doen wat hun plicht was. Voor ieder geval werden willekeurige regels
vastgesteld. De voorschriften waren zó ingewikkeld geworden, dat het voor hen onmogelijk was die
nog te vervullen. Niemand wist, wanneer men aan zijn verplichtingen had voldaan. Zoals God het had
gegeven, was het stelsel rechtvaardig en redelijk, maar de priesters en rabbi’s hadden het tot een
moeizame last gemaakt.
Alles wat God gebiedt, is van belang. Christus erkende, dat het betalen van tieden een plicht is; maar
Hij liet zien, dat dit geen verontschuldiging mag zijn voor het verwaarlozen van andere plichten. De
Farizeeën waren erg nauwkeurig in het betalen van tienden over tuinkruiden, zoals de munt, de dille
398