De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 56—Het zegenen van de kinderen
Jezus heeft altijd de kinderen liefgehad. Hij aanvaardde hun kinderlijke sympathie en hun oprechte,
ongekunstelde liefde. De dankbare lofspraak van hun reine lippen klonk Hem als muziek in de oren en
verkwikte Zijn geest, wanneer Hij verdrukt was door de omgang met sluwe en huichelachtige mensen.
Overal waar de Heiland heenging, wonnen Zijn vriendelijk gelaat en Zijn zachtmoedig, prettig
optreden de liefde en het vertrouwen van de kinderen.
Onder de Joden was het de gewoonte, de kinderen tot een rabbi te brengen, opdat hij ze de handen zou
opleggen en zegenen; maar de discipelen van de Heiland meenden dat Zijn werk te belangrijk was om
op deze wijze onderbroken te worden. Toen de moeders met hun kleinen tot Hem kwamen, keken de
discipelen afkeurend naar hen. Zij meenden, dat deze kinderen te jong waren om door een bezoek aan
Jezus een zegen te ontvangen, en zij kwamen tot de overtuiging, dat Hij misnoegd zou zijn over hun
aanwezigheid. Maar het was over de discipelen, dat Hij misnoegd was. De Heiland begreep de zorg en
last van de moeders die trachtten hun kinderen op te voeden in overeenstemming met het Woord van
God. Hij had hun gebeden verhoord. Hijzelf had hen tot Zich getrokken.
Eén moeder had met haar kind haar huis verlaten om Jezus te zoeken. Onderweg vertelde ze aan een
buurvrouw wat ze ging doen, en de buurvrouw wenste, dat Jezus ook haar kinderen zou zegenen. Zo
kwamen verschillende moeders samen, met hun kleintjes. Sommige kinderen waren reeds geen
kleuters meer, maar grotere kinderen en jongelui. Toen de moeders hun wens te kennen gaven,
luisterde Jezus met medegevoel naar het verzoek, dat Hem bedeesd en onder tranen werd gedaan. Maar
Hij wachtte af om te zien, hoe Zijn discipelen hen zouden behandelen. Toen Hij zag, dat zij de moeders
wegzonden, menende Hem daarmee een gunst te bewijzen, toonde Hij hun hun vergissing aan met de
woorden: “Laat de kinderen tot Mij komen, verhindert ze niet; want voor zodanigen is het koninkrijk
Gods”. Hij nam de kinderen in Zijn armen, Hij legde hun de handen op en gaf hun de zegen waarvoor
zij kwamen.
De moeders waren vertroost. Zij keerden naar huis terug, versterkt en gezegend door de woorden van
Christus. Zij waren bemoedigd om hun last met nieuwe opgewektheid op zich te nemen en vol hoop
voor hun kinderen te werken. De moeders van tegenwoordig moeten Zijn woorden in hetzelfde geloof
aannemen. Christus is vandaag even zeker een persoonlijke Verlosser als in de tijd toen Hij als mens
onder de mensen leefde. Hij is heden even zeker de Helper van moeders als toen Hij in Judea de kleinen
in Zijn armen nam. De kinderen in ons huis zijn evenzeer gekocht door Zijn bloed als de kinderen lang
geleden.
Jezus kent de zorg van ieder moederhart. Hij Die een moeder had die streed met armoede en gebrek,
leeft mee met iedere moeder in haar moeiten. Hij Die een lange reis maakte om het bezorgde hart van
een Kananese vrouw te verlichten, wil hetzelfde doen voor de moeders van nu. Hij Die aan de weduwe
in Naïn haar enige zoon teruggaf, en Die in Zijn zielestrijd aan het kruis Zijn eigen moeder bedacht,
wordt ook nu ontroerd door de smart van een moeder. In iedere droefenis en iedere nood zal Hij troost
en hulp geven.
330