De Wens der Eeuwen door Ellen White

Maar nu ze dit grote nieuws te vertellen hebben, kunnen ze niet blijven zitten praten. Hun vermoeidheid
en honger zijn verdwenen. Ze laten hun maaltijd onaangeroerd staan, en vol vreugde gaan ze
onmiddellijk op weg over het pad waarlangs ze gekomen zijn, zich haastende om het nieuws te gaan
vertellen aan de discipelen in de stad. Op sommige gedeelten is de weg niet veilig, maar zij klimmen
over de steile gedeelten, uitglijdend over de gladde rotsen. Zij zien niet en weten niet, dat zij beschermd
worden door Hem Die met hen langs deze weg is gegaan. Met hun pelgrimsstaf in de hand haasten zij
zich voort, verlangend nog sneller te gaan dan zij al wagen. Zij geraken het spoor bijster, maar vinden
het weer terug. Soms hard lopend, soms struikelend reppen zij zich voort, terwijl hun ongeziene
Metgezel de gehele weg dicht naast hen blijft.
De nacht is donker, maar de Zon der Gerechtigheid schijnt over hen. Hun harten springen op van
vreugde. Het lijkt hun alsof ze in een nieuwe wereld zijn. Christus is een levende Heiland. Zij treuren
niet langer over Hem als over een dode. Christus is opgestaan, — steeds weer herhalen ze dat. Dit is
de boodschap die zij aan de treurenden brengen. Zij moeten het heerlijke verhaal vertellen van de
wandeling naar Emmaüs. Zij moeten vertellen wie Zich onderweg bij hen voegde. Zij brengen de
belangrijkste boodschap die ooit aan de wereld werd gegeven, een boodschap van blijde tijding,
waarvan de hoop van het menselijk geslacht voor tijd en eeuwigheid afhangt.
521