De Wens der Eeuwen door Ellen White

En wanneer wij in het nauw gebracht worden, moeten we ons afhakelijk stellen van God. Wij moeten
wijsheid en verstand gebruiken bij iedere daad van ons leven, opdat wij niet, door onbezonnen
bewegingen, onszelf in verzoeking brengen. Wij moeten ons niet in moeilijkheden storten door de
middelen die God geschonken heeft, te veronachtzamen, en op verkeerde wijze gebruik maken van de
mogelijkheden die Hij ons gegeven heeft. De arbeiders van Christus moeten onvoorwaardelijk
gehoorzamen aan Zijn aanwijzingen. Het is Gods werk, en wanneer we anderen tot zegen willen zijn,
moeten we ons houden aan Zijn plannen. We kunnen niet het eigen ik tot middelpunt maken; het eigen
ik kan geen eer ontvangen. Indien wij te rade gaan met onze eigen gedachten, zal de Here ons met onze
eigen fouten laten zitten. Maar wanneer we, nadat we Zijn aanwijzingen gevolgd hebben, in het nauw
gebracht worden, zal Hij ons bevrijden. Wij mogen het niet opgeven in ontmoediging, maar in iedere
nood moeten we hulp zoeken bij Hem Die oneindige bronnen tot Zijn beschikking heeft. Dikwijls
zullen wij omringd worden door moeilijke omstandigheden, en dan moeten we, in het volste
vertrouwen, ons afhankelijk stellen van God. Hij zal iedere ziel bewaren die in verwarring gebracht is
doordat hij trachtte de weg des Heren te blijven volgen.
Christus heeft ons door de profeet geboden: “Dat gij voor de hongerige uw brood breekt”, en “de
verdrukte verzadigt”, “als gij een naakte ziet, dat gij hem bekleedt”, en “arme zwervelingen in Uw
huis brengt”. Hij heeft ons gezegd: “Gaat heen in de gehele wereld, verkondigt het evangelie aan de
ganse schepping”. Maar hoe dikwijls ontzinkt ons de moed en schiet ons geloof te kort, wanneer we
zien hoe groot de nood is en hoe gering de middelen zijn die wij in onze hand hebben. Evenals Andreas
die op de vijf gerstebroden en de twee visjes zag, roepen we uit: “Wat betekent dit voor zovelen?”
Dikwijls aarzelen we, onwillig om alles te geven wat wij hebben, daar wij bang zijn het te besteden
voor, en dat het besteed wordt door, anderen. Maar Jezus heeft ons geboden: “Geeft gij hun te eten”.
Zijn bevel is een belofte, en daarachter bevindt zich dezelfde kracht die de menigte aan het meer
spijzigde.
In de daad van Christus, om in de stoffelijke noden van een hongerige schare te voorzien, is een diep
geestelijke les verborgen voor al Zijn arbeiders. Christus heeft het van de Vader ontvangen; Hij deelde
het uit aan Zijn discipelen; zij deelden het uit aan de menigte; en de mensen gaven het aan elkander.
Zo zullen allen die met Christus verbonden zijn, van Hem het brood des levens, het hemels voedsel,
ontvangen, en het aan anderen uitdelen.
In vol vertrouwen op God nam Jezus de kleine voorraad broden; en hoewel er slechts een kleine
hoeveelheid was voor Zijn eigen kring van discipelen, nodigde Hij hen niet uit om te eten, maar begon
het onder hen te verdelen, en gebood hun de mensen te bedienen. Het voedsel vermenigvuldigde in
Zijn handen; en de handen van de discipelen, die uitgestoken waren naar Christus, Die Zelf het Brood
des Levens is, waren nooit leeg. De kleine voorraad was voldoende voor allen. Nadat in de behoefte
van de mensen was voorzien, werden de brokken opgeraapt, en aten Christus en zijn discipelen samen
van het kostelijke voedsel dat de Hemel geschonken had.
De discipelen waren het verbindingskanaal tussen Christus en het volk. Dit dient een grote
bemoediging te zijn voor Zijn discipelen van nu. Christus is het grote middelpunt, de bron van alle
kracht. Zijn discipelen moeten hun voorzieningen van Hem ontvangen. De meest intelligente, de meest
geestelijk ingestelde, kan alleen uitdelen wanneer hij ontvangt. Van zichzelf kunnen zij in geen enkele
235