De Wens der Eeuwen door Ellen White

Nu probeerden de priesters het te doen voorkomen alsof Christus bij deze gelegenheid had geleerd,
wat zij gehoopt hadden. In hun uiterste nood riepen zij valse getuigen te hulp, “en zij begonnen Hem
te beschuldigen, en zeiden: Wij hebben bevonden, dat Deze ons volk verleidt, doordat Hij verbiedt de
keizer belasting te betalen, en van Zichzelf zegt, dat Hij de Christus, de Koning is”. Drie
beschuldigingen allen zonder grond. De priesters wisten dit, maar zij waren bereid meineed te plegen,
indien zij daardoor hun doel konden bereiken.
Pilatus doorzag hun bedoeling. Hij geloofde niet, dat de gevangene plannen tegen de regering had
gesmeed. Zijn zwakke, bescheiden verschijning was in volkomen tegenspraak met de aanklacht.
Pilatus was ervan overtuigd, dat er een snood complot was gesmeed om een onschuldig man die de
Joodse hoogwaardigheidsbekleders in de weg stond, uit de weg te ruimen. Hij wendde zich tot Jezus
en vroeg: “Zijt Gij de Koning der Joden?” De Heiland antwoordde: “Gij zegt het”. En terwijl Hij sprak,
lichtte Zijn gelaat op alsof een zonnestraal erop viel.
Toen ze Zijn antwoord vernamen, riepen Kajafas en degenen die met hem waren Pilatus tot getuige,
dat Jezus de misdaad waarvan Hij werd beschuldigd, had bekend. Met luide kreten eisten priesters,
schriftgeleerden en oversten, dat Hij ter dood zou worden veroordeeld. De kreten werden overgenomen
door de menigte, en het tumult was oorverdovend. Pilatus geraakte in verlegenheid. Toen hij zag dat
Jezus geen antwoord gaf aan Zijn aanklagers, zei Pilatus tot Hem: “Geeft Gij niets ten antwoord? Zie,
hoevele beschuldigingen zij tegen U inbrengen. Doch Jezus gaf hem niets meer ten antwoord”.
Achter Pilatus staande, zichtbaar voor allen die zich in het gerechtsgebouw bevonden, hoorde Christus
de laster; maar op alle valse beschuldigingen die tegen Hem werden ingebracht, antwoordde Hij geen
woord. Zijn gehele houding toonde, dat Hij Zich ervan bewust was, onschuldig te zijn. Hij stond
onbeweeglijk te midden van de woedende baren die op Hem inbeukten. Het was alsof de zware golven
van toorn, die steeds hoger om Hem heen oprezen als de golven van de woedende oceaan, rondom
Hem uiteenbraken, doch Hem niet raakten. Hij stond daar zwijgend, maar Zijn stilzwijgen was
welsprekend. Het was als een licht dat van binnenuit de uiterlijke mens verlichtte.
Pilatus was zeer verwonderd over Zijn houding. Slaat deze Man geen acht op datgene wat er voorvalt,
omdat Hij geen waarde hecht aan Zijn leven? vroeg hij zich af. Toen hij naar Jezus keek, Die smaad
en hoon verdroeg zonder wederwoord, gevoelde hij, dat Hij niet zo zondig en onrechtvaardig kon zijn
als de schreeuwende priesters. In de hoop de waarheid van Hem te vernemen en te ontkomen aan het
tumult van de menigte, nam Pilatus Jezus terzijde en vroeg Hem opnieuw: “Zijt Gij de Koning der
Joden?”
Jezus beantwoordde de vraag niet rechtstreeks. Hij wist dat de Heilige Geest met Pilatus worstelde, en
Hij gaf hem de gelegenheid zijn overtuiging te erkennen. “Zegt gij dit uit uzelf”, vroeg Hij, “of hebben
anderen u over Mij gesproken?” Dat wil zeggen, was het de aanklacht van de priesters, of een
verlangen om licht van Christus te ontvangen, dat Pilatus deze vraag ingaf? Pilatus begreep wat
Christus bedoelde; maar trots rees op in zijn hart. Hij wilde de overtuiging die zich bij hem naar voren
drong, niet erkennen. “Ben ik soms een Jood?” zei hij. “Uw volk en de overpriesters hebben U aan mij
overgeleverd; wat hebt Gij gedaan?”
472