De Wens der Eeuwen door Ellen White

gereinigd. En de vrienden die deze dingen overbrachten, moedigden hem aan te geloven, dat ook hij
misschien genezen zou worden wanneer hij tot Jezus gebracht kon worden. Maar zijn hoop verging,
toen hij eraan dacht hoe de ziekte over hem gekomen was. Hij vreesde, dat de reine Geneesheer hem
niet in Zijn tegenwoordigheid zou dulden.
Toch was het niet zozeer lichamelijke genezing, die hij verlangde, dan wel verlichting van de last der
zonden. Indien hij Jezus zou kunnen zien, en de verzekering zou ontvangen van vergiffenis en vrede
met de Hemel, zou hij tevreden zijn te leven of te sterven, al naar de wil van God. De kreet van de
stervende man was: O, dat ik in Zijn tegenwoordigheid kon komen! Er was geen tijd te verliezen; zijn
weggeteerd vlees vertoonde reeds tekenen van ontbinding. Hij smeekte zijn vrienden hem op zijn bed
naar Jezus te brengen, en zij namen gaarne op zich dit te doen. Maar de menigte die zich verzameld
had in en rondom het huis waar de Heiland Zich bevond, was zó dicht, dat het voor de zieke man en
zijn vrienden onmogelijk was Hem te bereiken of zelfs ook maar binnen gehoorsafstand van Hem te
komen.
Jezus leerde in het huis van Petrus. Naar hun gewoonte zaten de discipelen dicht bij Hem, en er “zaten
ook Farizeeën en wetgeleerden die gekomen waren uit alle dorpen van Galilea en Judea en uit
Jeruzalem”. Deze waren gekomen als spionnen; ze zochten een beschuldiging tegen Jezus. Achter deze
officiële personen vërdrong zich een gemengde schare, de geestdriftigen, de eerbiedigen, de
nieuwsgierigen en de ongelovigen. Verschillende nationaliteiten en alle lagen van de bevolking waren
vertegenwoordigd. “En er was kracht des Heren, zodat Hij kon genezen”.16 De Geest des levens
broedde over de vergadering, maar de Farizeeën en de geleerden bemerkten deze aanwezigheid niet.
Zij gevoelden geen behoefte, en de genezing was niet voor hen. “Hongerigen heeft Hij met goederen
vervuld en rijken heeft Hij ledig weggezonden”.
Telkens weer trachtten de dragers van de verlamde door de menigte heen te dringen, maar tevergeefs.
De zieke man keek om zich heen met onuitsprekelijke zielsangst. Hoe zou hij de hoop kunnen opgeven,
nu de hulp waarnaar hij zo verlangd had, zo dichtbij was? Op zijn voorstel droegen de vrienden hem
naar het dak van het huis, braken het dak open en lieten hem neer aan de voeten van Jezus. Het gesprek
werd onderbroken. De Heiland keek naar het bedroefde gelaat en zag hoe de smekende ogen op Hem
gericht waren. Hij begreep het geval; Hij had die verwarde en twijfelende geest tot Zich getrokken.
Terwijl de verlamde nog thuis was, had de Heiland zijn geweten overtuigd. Toen hij berouw gevoelde
over zijn zonden en geloofde in de kracht van Jezus om hem beter te maken, hadden eerst de
levengevende genadegaven van de Heiland zijn verlangend hart gezegend. Jezus had gezien hoe het
eerste straaltje geloof groeide tot de overtuiging dat Hij de enige hulp voor de zondaar was, en Hij had
gezien, hoe dat geloof sterker werd bij iedere poging om in Zijn tegenwoordigheid te komen.
Met woorden die als muziek klonken in de oren van de lijdende, zei de Heiland: “Houd moed, Mijn
kind, uw zonden worden vergeven”. De last der wanhoop wentelt van de ziel van de zieke man; de
vrede van vergeving rust op zijn ziel en doet zijn gelaat stralen. Zijn lichamelijke pijn is verdwenen,
en zijn gehele wezen wordt veranderd. De hulpeloze verlamde is genezen! De schuldbewuste zondaar
heeft vergeving ontvangen!
163