De Wens der Eeuwen door Ellen White

dat Hij de Bewerker van de opstanding was. Hij Die Zelf spoedig aan het kruis zou sterven, stond daar
met de sleutels van de dood, een overwinnaar van het graf, en deed Zijn recht en macht om eeuwig
leven te schenken, gelden.
Op de woorden van de Heiland: “Gelooft gij dat?” antwoordde Martha: “Ja, Here, ik heb geloofd, dat
Gij zijt de Christus, de Zoon van God, Die in de wereld komen zou”. Zij begreep de woorden van
Christus niet in hun volle betekenis, maar ze beleed haar geloof in Zijn goddelijkheid, en haar
vertrouwen, dat Hij in staat was datgene te verrichten wat Hem welbehaaglijk was.
”En na deze woorden ging zij heen en riep haar zuster Maria in stilte en zeide: Daar is de Meester en
Hij roept u”.33 Zij bracht haar boodschap zo zacht mogelijk over, want de priesters en oversten waren
gereed om Jezus gevangen te nemen, wanneer de gelegenheid zich voordeed. De kreten van de
rouwklagers verhinderden dat haar woorden werden ge-hoord.
Toen Maria de boodschap hoorde, stond ze haastig op, en met een verlangende uitdrukking op haar
gelaat verliet ze het vertrek. In de mening dat zij naar het graf was gegaan om daar te wenen, volgden
de rouwklagers haar. Toen zij op de plaats aankwam waar Jezus wachtte, knielde ze aan Zijn voeten
en zeide met bevende lippen: “Here, indien Gij hier geweest waart, zou mijn broeder niet gestorven
zijn”.34 De kreten van de rouwklagers deden haar pijn; want zij verlangde naar een paar rustige
woorden alleen met Jezus. Maar zij kende de naijver en jaloersheid die gekoesterd werden in de harten
van sommigen der aanwezigen tegen Christus, en dit weerhield haar, haar smart ten volle tot
uitdrukking te brengen.
“Toen Jezus haar dan zag wenen en ook de Joden die met haar medegekomen waren, zag wenen, werd
Hij verbolgen in de geest en diep ontroerd”.35 Hij doorzag de harten van allen die daar bijeen waren.
Hij zag, dat bij velen datgene wat doorging voor een betoon van smart, slechts uiterlijke schijn was.
Hij wist, dat sommigen uit het gezelschap, die nu gehuichelde smart toonden, eerlang de dood zouden
beramen, niet alleen van de machtige wonderdoener, maar ook van hem die uit de dood zou worden
opgewekt. Christus had hen kunnen ontdoen van hun mantel van voorgewende smart. Maar Hij
bedwong Zijn rechtvaardige verontwaardiging. De woorden die Hij in alle waarheid had kunnen
spreken, sprak Hij niet uit, terwille van de geliefde die in smart aan Zijn voeten knielde en die waarlijk
in Hem geloofde.
“Waar hebt gij hem gelegd?”36 vroeg Hij. “Zij zeiden tot Hem: Here, kom en zie”.37 Samen liepen
ze naar het graf. Het was een droevig schouwspel. Lazarus was zeer geliefd geweest, en Zijn zusters
weenden om hem met eer. gebroken hart, terwijl degenen die zijn vrienden waren geweest, hun tranen
vermengden met die van de diepbedroefde zusters. “Jezus weende”38 bij het zien van dit menselijk
leed en het feit, dat de getroffen vrienden konden treuren over de dode, terwijl de Heiland der wereld
daarbij stond. Hoewel Hij de Zoon van God was, had Hij nochtans de menselijke natuur aangenomen,
en Hij werd bewogen door menselijke smart. Zijn teder, medelijdend hart wordt altijd tot medeleven
gewekt door lijden. Hij weent met de wenenden, en verblijdt Zich met de blijden.
Maar het was niet alleen om Zijn menselijk medeleven met Maria en Martha dat Jezus weende. In Zijn
tranen was een smart die zo hoog verheven is boven menselijke smart als de hemel hoger is dan de
343