De Wens der Eeuwen door Ellen White

Weer deden de rabbi’s een beroep op de blinde man: “Wat zegt gij van Hem, daar Hij uw ogen geopend
heeft? En hij zeide: Hij is een profeet”. Daarna verklaarden de Farizeeën, dat hij niet blind geboren
was en ziende was geworden. Zij riepen zijn ouders en vroegen hun het volgende: “Is dit uw zoon, van
wie gij zegt, dat hij blind geboren is?
Daar was de man zelf, die verklaarde dat hij blind was geweest en dat zijn gezichtsvermogen was
hersteld; maar de Farizeeën wilden het bewijs dat zij zelf zagen, liever ontkennen dan toegeven dat zij
dwaalden. Zo machtig is het vooroordeel, zo verwrongen de farizeese gerechtigheid.
De Farizeeën hadden nog één hoop, en dat was: de ouders van de man bevreesd te maken. Met
schijnbare oprechtheid vroegen zij: “Hoe kan hij dan nu zien?” De ouders vreesden zich aan
verdenking bloot te stellen; immers er was verklaard, dat een ieder die Jezus als de Christus zou
erkennen, “uit de synagoge zou worden gebannen”, dat wil zeggen, zij zouden voor dertig dagen buiten
de synagoge gesloten worden. Gedurende deze tijd kon geen kind worden besneden en geen dode
worden betreurd in het huis van de overtreder. Het vonnis werd beschouwd als een grote ramp; en
indien dit faalde om berouw op te wekken, volgde er een nog veel zwaardere straf. Het grote werk dat
aan hun zoon gedaan was, had de ouders overtuigd, maar zij antwoordden: “Wij weten, dat dit onze
zoon is, en dat hij blind geboren is; maar hoe hij nu zien kan, weten wij niet, en wie zijn ogen geopend
heeft, wij weten het niet; vraagt het hemzelf, hij heeft zijn leeftijd, hij zal voor zichzelf spreken”.61
Zo schoven zij alle verantwoordelijkheid van zichzelf op hun zoon af, want zij durfden Christus niet
te belijden.
De moeilijke positie waarin de Farizeeën nu werden geplaatst, hun ondervraging en hun vooroordeel,
hun gebrek aan geloof in de feiten van deze zaak, openden de ogen van de menigte, in het bijzonder
van het gewone volk. Jezus had dikwijls Zijn wonderen verricht op de openbare weg, en Zijn werk
was altijd van zodanige aard, dat daardoor lijden werd verlicht. De vraag die in de harten van velen
leefde, was: Zou God zulke machtige werken doen door een bedrieger, zoals de Farizeeën met klem
beweerden dat Jezus was? Het twistpunt begon er voor beide zijden ernstig uit te zien.
De Farizeeën zagen, dat zij openbaarheid gaven aan het werk dat door Jezus gedaan werd. Zij konden
het wonder niet loochenen. De blinde man was vol vreugde en dankbaarheid; hij aanschouwde de
heerlijke natuur en was verrukt over de schoonheid van de aarde en het uitspansel. Hij sprak vrij over
zijn ervaring, en weer trachten zij hem het zwijgen op te leggen, met de woorden: “Geef Gode de eer;
wij weten, dat deze Mens een zondaar is”. Dat wil zeggen: Zeg niet wederom, dat deze Man u het
gezichtsvermogen heeft geschonken; het is God die dit heeft gedaan.
De blinde man antwoordde:”Of Hij een zondaar is, weet ik niet; één ding weet ik, dat ik, die blind was,
nu zien kan”.
Toen vroegen zij hem opnieuw: “Wat heeft Hij aan u gedaan? Hoe heeft Hij uw ogen geopend?”64
Door hun vele woorden trachtten zij hem in verwarring te brengen, zodat hij misschien zou denken,
dat hij misleid was. Satan en zijn boze engelen stonden aan de zijde der Farizeeën en verbonden hun
kracht en listen met het menselijk verstand om de invloed van Christus tegen te werken. Zij stompten
305