De Wens der Eeuwen door Ellen White

Op ieders gelaat lag een lichtglans die de toeschouwers deed vrezen. De schriftgeleerden trokken zich
bevreesd terug, terwijl het volk Jezus verwelkomde.
Alsof Hij getuige was geweest van alles wat er gebeurd was, zo kwam de Heiland naar het toneel van
de onenigheid, en terwijl Hij Zijn blik richtte op de schriftgeleerden, vroeg Hij: “Waarom zijt gij met
hen aan het redetwisten?”
Maar de stemmen, die zo vrijmoedig en uitdagend waren geweest, zwegen nu. Een stilzwijgen was
over het gehele gezelschap gevallen. Nu baande de bedroefde vader zich een weg door de menigte, en
terwijl hij aan de voeten van Jezus viel, vertelde hij de geschiedenis van zijn verdriet en teleurstelling.
“Meester”, zei hij, “ik heb mijn zoon tot U gebracht, die een stomme geest heeft. En waar hij hem
aangrijpt, werpt hij hem op de grond... En ik heb Uw discipelen gezegd, dat zij hem zouden uitdrijven,
en zij hebben het niet gekund”.
Jezus zag om Zich heen naar de van ontzag vervulde menigte, de vittende schriftgeleerden, de
verslagen discipelen. Hij las het ongeloof in ieder hart; en met een stem vol smart riep Hij: “O
ongelovig geslacht, hoe lang zal Ik nog bij U zijn? Hoe lang zal Ik u nog verdragen?” Toen gebood
Hij de wanhopige vader: “Breng uw zoon hier”.
De jongen werd gebracht, en toen de ogen van de Heiland op hem rustten, wierp de boze geest hem op
de grond in stuiptrekkingen van doodsangst. Hij lag daar zich wentelend en met het schuim op de
mond, de lucht verscheurend met huiveringwekkende kreten.
Weer hadden de Vorst des levens en de vorst van de machten der duisternis elkander ontmoet op het
strijdtoneel. Christus in de vervulling van Zijn opdracht “aan gevangenen loslating te verkondigen...
om verbrokenen heen te zenden in vrijheid”. Satan in zijn pogingen om zijn slachtoffer in zijn macht
te houden. Engelen des lichts en de legerscharen van boze engelen, ongezien, drongen naderbij om de
strijd gade te slaan. Een ogenblik stond Jezus toe, dat de boze geest zijn macht toonde, opdat de
toeschouwers een begrip zouden krijgen van de verlossing die zou plaatsvinden.
De menigte keek met ingehouden adem toe, de vader gepijnigd door hoop en vrees. Jezus vroeg: “Hoe
lang is het al, dat dit hem overkomt?” De vader vertelde het verhaal van lange jaren van lijden, en
daarna, alsof hij het niet meer kon verdragen, riep hij uit: “Als Gij iets kunt doen, help ons en heb
medelijden met ons!” “Als Gij kunt!” Zelfs nu twijfelde de vader aan de macht van Christus.
Jezus antwoordt: “Als gij kunt! Alle dingen zijn mogelijk voor wie gelooft”. Er bestaat geen tekort aan
macht van de kant van Christus; de genezing van de zoon hangt af van het geloof van de vader. Terwijl
hij in tranen uitbarst, omdat hij zijn eigen zwakheid beseft, geeft de vader zich over aan de genade van
Christus, met de kreet: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!”
Jezus wendt Zich tot de zieke en zegt: “Gij stomme en dove geest, Ik beveel u: ga van hem uit en kom
niet meer in hem”. Er klinkt een schreeuw, er wordt in doodsangst geworsteld. Bij het uitgaan schijnt
de onreine geest het leven uit zijn slachtoffer te scheuren. Dan ligt de jongen daar zonder zich te
276