De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 7—De kinderjaren
De kinderjaren en jeugd van Jezus werden doorgebracht in een klein dorpje in de bergen. Er was geen
plaats op aarde die niet door Zijn tegenwoordigheid zou Zijn geëerd. De paleizen van koningen zouden
bevoorrecht geweest zijn, wanneer ze Hem als gast hadden mogen ontvangen. Maar Hij ging de huizen
van de rijken voorbij, de koninklijke hoven en de vermaarde plaatsen waar de geleerden vertoefden,
om een tehuis te vinden in het onbekende en verachte Nazareth.
Het korte verhaal over zijn eerste levensjaren heeft een heerlijke betekenis: “Het kind groeide op en
werd krachtig, en het werd vervuld met wijsheid, en de genade Gods was op Hem”. Verlicht door Zijns
Vaders aangezicht, “nam Jezus toe in wijsheid en grootte en genade bij God en mensen”. Zijn geest
was actief en scherpzinnig, met een bedachtzaamheid en wijsheid die Zijn jaren ver vooruit waren.
Toch bezat Zijn karakter een prachtige evenwichtigheid. De krachten van lichaam en geest
ontwikkelden zich geleidelijk in overeenstemming met de wetten van het kind-zijn.
Als kind bleek Jezus een bijzonder vriendelijke aard te hebben. Zijn gewillige handen waren steeds
bereid anderen te dienen. Hij legde een geduld aan de dag dat door niets kon worden verstoord, en een
waarheidsliefde die nooit de rechtschapenheid zou opofferen. In beginsel zo standvastig als een rots,
openbaarde Zijn leven de gratie van onbaatzuchtige hoffelijkheid.
Met diepe ernst sloeg de moeder van Jezus de ontwikkeling van Zijn krachten gade en ze zag het
stempel van volmaaktheid dat op Zijn karakter lag. Met grote vreugde trachtte zij die heldere, open
geest aan te moedigen. Door de Heilige Geest ontving zij wijsheid om samen te werken met de hemelse
machten bij de ontwikkeling van dit Kind, dat alleen God als Zijn Vader kon aanwijzen.
Vanaf de vroegste tijden hadden de getrouwen in Israël veel zorg besteed aan de opvoeding van de
jeugd. De Here had erop gewezen, dat de kinderen, wanneer ze nog zuigelingen waren, moesten lere n
van Zijn goedheid en Zijn grootheid, in het bijzonder zoals die in Zijn wet zijn geopenbaard en zoals
ze blijken uit de geschiedenis van Israël. Gezang en gebed, en lessen uit de Schriften moesten worden
aangepast aan de zich langzaam ontplooiende geest. Vaders en moeders moesten hun kinderen leren,
dat de wet van God een uitdrukking is van Zijn karakter, en dat, wanneer zij de beginselen van de wet
in hun hart sloten, het beeld van God in de geest en ziel gegraveerd zou worden. Veel van deze lessen
werden mondeling gegeven, maar de jeugd leerde ook de Hebreeuwse geschriften lezen, en de
perkamenten rollen van de Oudtestamentische Geschriften lagen voor hun studie geopend.
In de dagen van Christus werd de stad of het dorp waar niet voor het godsdienstig onderwijs aan
jongeren werd gezorgd, beschouwd als staande onder de vloek van God. Het onderwijs was echter
formeel geworden. De overlevering had voor een groot deel de Schriften verdrongen. Het juiste
onderwijs zou de jeugd ertoe brengen, God te “zoeken, of zij Hem al tastende vinden mochten”. Maar
de Joodse leraars gaven hun aandacht aan ceremoniële zaken. De geest werd overladen met leerstof
die waardeloos was voor het onderwijs en die in de hogere school der hemelse hoven niet zou worden
erkend. De ervaring die door het persoonlijk aanvaarden van Gods Woord wordt verkregen, kreeg geen
plaats in het opvoedingswerk. Volkomen in beslag genomen door de routine van de uiterlijke dingen,
vonden de leerlingen geen rustige uren meer om God te zoeken. Zij hoorden Zijn stem niet tot hun hart
30