De Wens der Eeuwen door Ellen White

Jezus kwam in armoede en vernedering, opdat Hij zowel ons Voorbeeld als onze Verlosser zou kunnen
zijn. Wanner Hij verschenen zou zijn met koninklijke pracht en praal, hoe had Hij dan anderen
nederigheid kunnen leren? Hoe had Hij dan zulke scherpe waarheden naar voren kunnen brengen als
Hij in de Bergrede predikte? Waar zou dan de hoop van de geringen in deze wereld gebleven zijn,
wanneer Jezus als koning onder de mensen was komen wonen?
Voor de menigte echter scheen het onmogelijk dat Degene Die door Johannes werd aangewezen, in
verband gebracht kon worden met hun verheven verwachtingen. Velen waren dan ook teleurgesteld
en zeer ver-slagen.
De woorden welke de priesters en de rabbi’s zo gaarne hadden willen horen, dat Jezus het koningschap
van Israël zou herstellen, werden niet uitgesproken. Op zulk een koning hadden ze gewacht en daarnaar
uitgezien; ze waren bereid zulk een koning te ontvangen. Maar iemand die trachtte in hun harten het
koninkrijk der gerechtigheid en des vredes op te richten, wilden ze niet aannemen.
De volgende dag zag Johannes Jezus weer onder de schare, terwijl twee van zijn discipelen bij hem
stonden. Weer lichtte het gelaat van de profeet op met de heerlijkheid van de Ongeziene, terwijl hij
uitriep: “Zie het Lam Gods”. De woorden brachten de harten van de discipelen in vervoering. Ze
begrepen ze niet volkomen. Wat betekende die naam, die Johannes Hem gegeven had: “Het Lam
Gods”? Johannes zelf had dat niet uitgelegd.
Zij verlieten Johannes en gingen Jezus zoeken. Een van hen was Andreas, de broer van Simon; de
ander was Johannes, de schrijver van het evangelie. Zij waren de eerste discipelen van Christus.
Gedreven door een onweerstaanbare drang, volgden ze Jezus vol verlangen om met Hem te spreken,
maar toch onder de indruk en zwijgend, verloren in de overweldigende betekenis van de gedachte: Is
Deze de Messias?
Jezus wist dat de discipelen Hem volgden. Zij waren de eerste vruchten van Zijn dienstwerk, en er was
vreugde in het hart van de goddelijke Leraar, daar deze zielen gehoor gaven aan Zijn genade. Toch
wendde Hij Zich om en vroeg hun slechts: “Wat zoekt gij?”21 Hij zou hen vrijlaten om terug te keren
óf hun verlangen uit te spreken.
Zij waren zich slechts bewust van één bedoeling. Eén persoonlijkheid vervulde hun gedachten. Zij
riepen uit: “Rabbi... waar houdt Gij verblijf?” In een kort gesprek aan de kant van de weg konden ze
niet datgene ontvangen waarnaar ze verlangden. Zij verlangden alleen te zijn met Jezus, aan Zijn
voeten te zitten en Zijn woorden te horen. “Hij sprak tot hen: Komt en gij zult het zien. Zij kwamen
dan en zagen waar Hij verblijf hield, en zij bleven die dag bij Hem.”
Als Johannes en Andreas de ongelovige geest van de priesters en oudsten bezeten hadden, zouden ze
niet als leerlingen aan de voeten van Jezus gevonden zijn. Ze zouden dan tot Hem gekomen zijn als
critici, om te oordelen over Zijn woorden. Velen sluiten op die wijze de deur voor de meest kostbare
gelegenheden. Maar dat deden deze discipelen niet. Zij hadden gehoor gegeven aan de oproep van de
Heilige Geest, die klonk in de prediking van Johannes de Doper. Nu herkenden ze de stem van de
hemelse Leraar. Voor hen waren de woorden van Jezus vol frisheid en waarheid en schoonheid. Er
76