De Wens der Eeuwen door Ellen White

Judas had een hoge dunk van zijn eigen leiderscapaciteiten. Hij meende, dat hij als beheerder van
gelden ver verheven was boven zijn medediscipelen, en hij had ervoor gezorgd, dat zij hem in hetzelfde
licht zagen. Hij had hun vertrouwen gewonnen en had een grote invloed op hen. Zijn vermeende
medelijden met de armen misleidde hen, en zijn listige verdachtmaking maakte, dat zij wantrouwend
keken naar de toewijding van Maria. Het gerucht werd doorgegeven langs de tafel: “Waartoe die
verkwisting? Want deze mirre had duur verkocht en aan de armen gegeven kunnen worden”.
Maria hoorde de woorden van kritiek. Haar hart beefde in haar. Zij was bevreesd, dat haar zuster haar
zou berispen om haar verkwisting. Ook de Meester zou kunnen denken, dat zij zorgeloos was. Zij
stond op het punt zich zonder verdediging of verontschuldiging stil te verwijderen, toen de stem van
haar Here weerklonk: “Laat haar begaan; waarom valt gij haar lastig?” Hij zag, dat zij in verlegenheid
en angst geraakte. Hij wist, dat zij door deze daad van dienstbaarheid haar dankbaarheid tot uitdrukking
had gebracht voor de vergeving van haar zonden, en Hij bracht verlichting voor haar gedachten. Zijn
stem verheffende boven het gemompel van kritiek, zei Hij: “Zij heeft een goede daad aan Mij verricht.
De armen hebt gij immers altijd bij u en gij kunt hun weldoen, wanneer gij maar wilt; maar Mij hebt
gij niet altijd. Zij heeft gedaan, wat zij kon; van te voren heeft zij Mijn lichaam gezalfd voor de
begrafenis”.
De welriekende gave die Maria over het dode lichaam van de Heiland had willen uitgieten, had zij
over Zijn levende gestalte doen vloeien. Bij de begrafenis had de zoetheid daarvan alleen kunnen
doordringen in het graf; nu werd Zijn hart erdoor verblijd, met de verzekering van haar geloof en liefde.
Jozef van Arimathea en Nicodemus offerden hun liefdegave niet aan Jezus tijdens Zijn leven. Met
bittere tranen brachten zij hun kostbare specerijen voor zijn koude, ongevoelige gestalte. De vrouwen
die specerijen naar het graf brachten, bemerkten dat zij tevergeefs kwamen, want Hij was opgestaan.
Maar Maria die haar liefde uitstortte over de Heiland, terwijl Hij haar toewijding nog kon opmerken,
zalfde Hem voor de begrafenis. En toen Hij de duisternis van Zijn grote beproeving inging, droeg Hij
de herinnering aan die daad met Zich mee, een voorproef van de liefde van Zijn verlosten die voor
eeuwig Zijn deel zou zijn.
Er zijn vele mensen die hun kostbare geschenken voor de doden brengen. Wanneer zij rondom de
koude stille gestalte staan, worden de woorden van liefde vrijuit gesproken. Tederheid, waardering,
toewijding, dit alles wordt uitgestort over iemand die het ziet noch hoort. Indien deze woorden waren
gesproken toen de vermoeide geest er zoveel behoefte aan had, toen het oor kon horen en hart kon
voelen, hoe kostelijk zou dan hun geur zijn geweest!
Maria kende niet de volledige betekenis van haar liefdedaad. Zij kon haar aanklagers niet antwoorden.
Zij kon niet verklaren waarom zij die gelegenheid had uitgekozen om Jezus te zalven. De Heilige Geest
had het plan voor haar gemaakt, en zij had aan Zijn aandrang gehoor gegeven. De Inspiratie
verwaardigt zich niet een reden op te geven. Als een ongeziene persoonlijkheid spreekt hij tot geest en
ziel, en zet het hart tot daden aan. Hij rechtvaardigt zichzelf.
Christus vertelde Maria de betekenis van haar daad, en hierdoor gaf Hij haar meer dan Hij ontvangen
had. “Toen zij deze mirre over Mijn lichaam uitgoot”, zei Hij, “heeft zij dat gedaan om Mijn begrafenis
voor te bereiden”. Zoals de albasten kruik gebroken werd en het gehele huis vervulde met haar geur,
361