De Wens der Eeuwen door Ellen White

Lof en vleierij zouden hun aangenaam in de oren klinken, maar de waarheid is niet welkom; zij kunnen
die niet horen. Wanneer de menigten volgen en de scharen gevoed worden, en de triomfkreten gehoord
worden, klinkt hun lof luid; maar wanneer het onderzoek van Gods Geest hun zonde openbaart, en hun
gebiedt, die te laten, dan keren zij de waarheid de rug toe en wandelen niet meer met Jezus.
Toen die verontwaardigde discipelen zich van Christus afwendden, nam een geheel andere geest bezit
van hen. Zij konden niets aantrekkelijks zien in Hem Die ze tevoren zo belangwekkend gevonden
hadden. Zij zochten Zijn vijanden op, want zij waren in overeenstemming met hun geest en werken.
Zij legden Zijn woorden verkeerd uit, vervalsten Zijn beweringen, en bestreden Zijn motieven. Zij
ondersteunden hun gedrag door ieder punt dat tegen Hem gekeerd kon worden, te verzamelen, en er
werd zulk een verontwaardiging gewekt door deze onjuiste geruchten, dat Zijn leven in gevaar was.
Al spoedig verbreidde zich het nieuws, dat volgens Zijn eigen belijdenis Jezus van Nazareth niet de
Messias was. En op deze wijze werd in Galilea de stroom van gevoelens van het volk tegen Hem
gekeerd, zoals dat het jaar tevoren geschied was in Judea. Helaas voor Israël! Zij verwierpen hun
Heiland omdat zij een overwinnaar verlangden die hun tijdelijke macht zou geven. Zij wilden de spijze
die vergaat en niet die welke blijft tot in het eeuwige leven.
Met een bedroefd hart zag Jezus hoe zij, die Zijn discipelen geweest waren, Hem, het Leven en Licht
der mensen, verlieten. Het besef dat Zijn mededogen niet gewaardeerd, dat Zijn liefde onbeantwoord,
Zijn genade veronachtzaamd, Zijn heil verworpen werd, vervulde Hem met smart die onuitsprekelijk
was. Juist dit soort gebeurtenissen maakten Hem tot een Man van Smarten, en vertrouwd met leed.
Zonder een poging te doen om hen die Hem verlieten, tegen te houden, wendde Jezus Zich tot de
twaalven en zei: “Gij wilt toch ook niet weggaan?” Petrus antwoordde met de vraag: “Here, tot wie
zullen wij heengaan?” “Gij hebt woorden van eeuwig leven”, voegde hij eraan toe. “En wij hebben
geloofd en erkend, dat Gij zijt de Heilige Gods”.
“Tot wie zullen wij heengaan?” De leraars van Israël waren slaven van de vormendienst. De Farizeeën
en Sadduceeën leefden in voortdurende strijd. Jezus te verlaten betekende verzeild te raken onder de
ijveraars voor vormen en ceremoniën, en eerzuchtige mensen die hun eigen heerlijkheid zochten. De
discipelen hadden meer vrede en vreugde gevonden sinds ze Christus aangenomen hadden dan ooit
tevoren in hun leven. Hoe zouden zij kunnen terugkeren tot hen die de Vriend van zondaren hadden
bespot en vervolgd! Zij hadden lang naar de Messias uitgezien; nu was Hij gekomen, en ze konden
niet terugkeren uit Zijn tegenwoordigheid naar hen die jacht maakten op Zijn leven en die hen vervolgd
hadden omdat zij Zijn volgelingen waren geworden.
“Tot wie zullen wij heengaan?” Niet van de leer van Christus, Zijn lessen van liefde en genade, naar
de duisternis van het ongeloof, de boosheid van de wereld. Terwijl de Heiland verlaten werd door
velen die getuigen waren geweest van Zijn wonderwerken, bracht Petrus het geloof van de discipelen
tot uitdrukking: “Gij zijt de Christus”. Reeds de gedachte, dat ze dit anker voor hun ziel zouden
verliezen, vervulde hen met vrees en pijn. Verstoken te zijn van een Heiland, betekende stuurloos rond
te drijven op een donkere, stormachtige zee.
250