De Wens der Eeuwen door Ellen White

Ieder mens is vrij om te kiezen door welke macht hij beheerst zal worden. Niemand is zó laag gevallen,
niemand is zó slecht, dat hij geen verlossing in Christus zou kunnen vinden. De bezetene kon in plaats
van een gebed slechts de woorden van Satan stamelen; toch werd de onuitgesproken kreet van het hart
gehoord. Geen kreet van een hart in nood zal onopgemerkt blijven, ook al wordt die kreet misschien
niet in woorden geuit. Zij die erin toestemmen in een verbondsverhouding te treden met de God des
hemels, worden niet overgelaten aan de macht van Satan of aan de zwakheid van hun eigen natuur. Ze
horen de uitnodiging van de Heiland: “Tenzij men Mijn bescherming aangrijpt, met Mij vrede maakt”.
De geesten der duisternis zullen vechten voor de ziel die eenmaal in hun macht is, maar de engelen
van God zullen voor die ziel strijden met een overwinnende kracht. De Here zegt: “Kan aan een sterke
de buit ontnomen worden, of zullen de gevangenen van hem die in zijn recht is, ontkomen? Zo zegt de
Here: Toch worden de gevangenen aan een sterke ontnomen, en ontkomt de buit van een geweldige.
Ikzelf zal strijden tegen uw bestrijders en Ikzelf zal uw zonen redden”.
Terwijl de aanwezigen in de synagoge nog verlamd waren van ontzag, trok Jezus Zich terug in het huis
van Petrus om wat te rusten. Maar ook hier was een schaduw gevallen. De moeder van de vrouw van
Petrus lag ziek, “bevangen door zware koorts”. Jezus bestrafte de ziekte, en de zieke stond op en diende
de Meester en Zijn discipelen.
Berichten over het werk van Christus verspreidden zich snel door heel Kapernaüm. Uit vrees voor de
rabbi’s durfden de mensen niet op de sabbat te komen om genezen te worden; maar zodra de zon
verdwenen was achter de horizon, was er een grote opschudding. Vanuit de huizen, de winkels, de
marktpleinen spoedden de inwoners zich naar de eenvoudige woning waar Jezus een rustplaats had
gevonden. De zieken werden gebracht op rustbedden, ze kwamen geleund op hun stok, of, ondersteund
door vrienden, strompelden ze tot in de nabijheid van de Heiland.
Onafgebroken kwamen ze en gingen weer weg; niemand kon immers weten, of de Genezer morgen
nog onder hen zou zijn. Nooit tevoren had Kapernaüm zulk een dag beleefd. De lucht was vervuld van
stemmen van triomf en kreten van bevrijding. De Heiland verheugde Zich over de vreugde die Hij had
verwekt. Terwijl Hij het lijden aanschouwde van hen die tot Hem gekomen waren, werd Zijn hart met
ontferming bewogen, en Hij verheugde zich over het feit, dat Hij macht bezat om hun gezondheid en
geluk terug te geven.
Jezus beëindigde Zijn werk niet vóór de laatste zieke genezen was. Het was diep in de nacht toen de
menigte wegging en de stilte over het huis van Simon viel. De lange, opwindende dag was voorbij, en
Jezus zocht rust. Maar “vroeg, nog diep in de nacht”, terwijl de stad nog sluimerde, stond de Heiland
op “en ging naar buiten en Hij ging naar een eenzame plaats en bad aldaar”.
Zo werden de dagen van Jezus’ leven op aarde doorgebracht. Dikwijls zond Hij de discipelen weg om
naar huis te gaan en te rusten; maar op vriendelijke wijze verzette Hij Zich tegen hun pogingen Hem
van Zijn werk af te trekken. De gehele dag arbeidde Hij, leerde de onwetenden, genas de zieken, gaf
het gezicht aan de blinden en voedde de schare; en in de avonduren of vroeg in de morgen ging Hij
weg, naar het heiligdom dat de bergen voor Hem waren, om gemeenschap te hebben met Zijn Vader.
157