De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zijn volgelingen moeten leven zoals Hij leefde, en werken zoals Hij werkte, met geweldige,
volhardende krachtsinspanning.
Op deze wijze sprak Christus tot Zijn discipelen, en zo opende Hij hun verstand, zodat zij de Schriften
zouden kunnen verstaan. De discipelen waren vermoeid, maar het gesprek verflauwde niet. Woorden
des levens en van zekerheid kwamen van de lippen van de Heiland. Maar nog waren hun ogen
bevangen. Toen Hij hun vertelde over de verwoesting van Jeruzalem, zagen ze naar de ten ondergang
gedoemdé stad en weenden. Maar ze hadden er nog weinig vermoeden van Wie hun reisgenoot was.
Zij dachten er niet aan, dat het onderwerp van hun gesprek aan hun zijde ging; want Christus zinspeelde
op Zichzelf, alsof Hij iemand anders was. Zij meenden, dat Hij één van de mensen was die het grote
feest hadden bijgewoond en nu terugkeerde naar zijn huis. Hij liep even voorzichtig als zij over de
ruwe stenen, en stond nu en dan met hen stil om een weinig te rusten. Zo gingen zij voort over de
bergachtige weg, terwijl Hij Die weldra Zijn plaats zou innemen aan de rechterhand van God, en Die
kon zeggen: “Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde”, naast hen wandelde.
Gedurende de tocht was de zon ondergegaan, en voordat de reizigers hun rustplaats hadden bereikt,
hadden de arbeiders in de velden hun werk verlaten. Toen de discipelen op het punt stonden hun huis
binnen te gaan, scheen het alsof de Vreemdeling Zijn reis wilde voortzetten. Maar de discipelen
voelden zich tot Hem aangetrokken. Hun ziel hongerde om meer van Hem te horen. “Blijf bij ons”,
zeiden zij. Het scheen alsof Hij de uitnodiging niet zou aannemen, maar zij drongen bij Hem erop aan,
en zeiden: “Het is tegen de avond en de dag is reeds gedaald”. Christus gaf toe aan de smeekbede en
“Hij ging binnen om bij hen te blijven”.
Indien de discipelen niet verder op hun uitnodiging hadden aangedrongen, zouden ze niet hebben
geweten, dat hun reisgenoot de opgestane Here was. Christus dringt Zijn gezelschap nooit aan iemand
op. Hij stelt belang in de mensen die Hem nodig hebben. Vol blijdschap zal Hij het nederigste huis
binnengaan en het deemoedigste hart verheugd maken. Maar indien de mensen te onverschillig zijn
om aan de hemelse Gast te denken, of Hem te vragen bij hen te blijven, dan gaat Hij verder. Op deze
wijze lijden velen een groot verlies. Zij kennen Christus niet beter dan de discipelen toen Hij met hen
wandelde op de weg.
De eenvoudige avondmaaltijd van brood is spoedig gereed. Het wordt voor de Gast geplaatst, Die Zijn
plaats heeft ingenomen aan het hoofd van de tafel. Nu strekt Hij Zijn handen uit om het voedsel
tezegenen. De discipelen deinzen verwonderd terug. Hun Metgezel spreidt Zijn handen uit op precies
dezelfde wijze als hun Meester dat placht te doen. Ze kijken nog eens, en zie, in Zijn handen ontwaren
zij de indrukken van de spijkers. Beiden roepen tegelijk uit: Het is de Here Jezus! Hij is opgestaan uit
de dood!
Zij staan op om Zich aan Zijn voeten te werpen en Hem te aanbidden, maar Hij is uit hun gezicht
verdwenen. Ze kijken naar de plaats die was ingenomen door Iemand Wiens lichaam kortgeleden in
het graf had gelegen, en zeggen tot elkander: “Was ons hart niet brandende in ons, terwijl Hij onderweg
tot ons sprak en ons de Schriften opende?”
520