De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 87—“Naar Mijn Vader en uw Vader”
Voor Christus was de tijd gekomen om op te varen naar de troon van Zijn Vader. Als een goddelijke
overwinnaar stond Hij op het punt met de zegetekenen van de overwinning naar de hemelse, hoven
terug te keren. Vóór Zijn dood had Hij aan de Vader verklaard: “Ik heb U verheerlijkt op de aarde door
het werk te voleindigen, dat Gij mij te doen gegeven hebt”. Na Zijn opstanding vertoefde Hij nog enige
tijd op aarde, met de bedoeling dat de discipelen goed bekend zouden worden met Hem in Zijn verrezen
en verheerlijkt lichaam. Nu was Hij gereed om afscheid te nemen. Hij had de echtheid bewezen van
het feit dat Hij een levende Heiland was. Zijn discipelen behoefden Hem niet langer te verbinden met
het graf. Zij konden aan Hem denken als verheerlijkt voor het hemels universum.
Als plaats voor Zijn hemelvaart koos Jezus de plek die zo dikwijls door Zijn tegenwoordigheid werd
geheiligd terwijl Hij onder de mensen woonde. Niet de berg Sion, de plaats van de stad Davids, niet
de berg Moria, de plaats waar de tempel lag, werd aldus geëerd. Daar was Christus gelasterd en
verworpen. Daar waren de golven der genade, steeds terugkerend in een sterkere stroom van liefde,
teruggeworpen door harten die hard waren als een rots. Vandaar was Jezus, vermoeid en met een
bezwaard hart, uitgegaan om op de Olijfberg rust te vinden. De heilige Schechina had, wijkende uit de
eerste tempel, op de oostelijke berg gestaan, als ongenegen om de uitverkoren stad te verlaten; zo stond
Christus op de Olijfberg, terwijl Hij met een diep medelijdend hart op Jeruzalem neerzag. De bossen
en dalen van de berg waren gewijd door Zijn gebeden en tranen. De hellingen hadden de
triomfantelijke kreten weerkaatst van de menigte die Hem tot koning uitriep. Op de glooiende helling
van de berg had Hij een tehuis gevonden bij Lazarus in Bethanië. In de hof Gethsemane, aan de voet
van de berg, had Hij gebeden en alleen de strijd gestreden. Vanaf deze berg zou Hij naar de hemel
opvaren. Wanneer Hij zal wederkomen, zullen Zijn voeten op de top van deze berg rusten. Niet als een
man van smarten, maar als een verheerlijkte, zegevierende koning zal Hij dan op de Olijfberg staan,
terwijl de Hebreeuwse halleluja’s zich met de heidense hosanna’s zullen vermengen, en de stemmen
van de verlosten als een machtig leger de roep zullen doen aanzwellen: Kroont Hem Here van allen!
Nu ging Jezus met de elf discipelen op weg naar de berg. Toen ze door de poort van Jeruzalem gingen,
keken velen met verwondering naar het kleine gezelschap dat geleid werd door Iemand Die een paar
weken tevoren door de oversten was veroordeeld en gekruisigd. De discipelen wisten niet, dat dit hun
laatste gesprek met hun Meester zou zijn. Jezus bracht de dag in gesprek met hen door, Zijn vroegere
onderwijzingen herhalend. Toen ze Gethsemane naderden, hield Hij stil, opdat ze zich de lessen
zouden herinneren die Hij hun in de nacht van Zijn grote zielestrijd had gegeven. Weer keek Hij naar
de wijnstok, waarmee Hij de eenheid van de gemeente met Hemzelf en de Vader had uitgebeeld; weer
herhaalde Hij de waarheden die Hij toen had geopenbaard. Overal rondom Hem waren herinneringen
aan Zijn onbeantwoorde liefde. Zelfs de discipelen, die Hij zo innig liefhad, hadden in het uur van Zijn
vernedering Hem verwijten gemaakt en Hem verlaten.
Christus had drieëndertig jaar lang op aarde vertoefd; Hij had daar schande, hoon en spot verdragen;
Hij was verworpen en gekruisigd geworden. Zal Hij niet, op het punt om op te stijgen naar Zijn troon
der heerlijkheid, — wanneer Hij terugblikt op de ondankbaarheid van het volk tot wier redding Hij is
gekomen —, Zijn medelijden en liefde van hen terugtrekken? Zal Zijn genegenheid zich niet richten
op dat rijk waar Hij wordt gewaardeerd, en waar zondeloze engelen op Zijn bevelen wachten? Neen;
541