De Wens der Eeuwen door Ellen White

van Judea, of Elia bij de beek Krith, moesten de discipelen de plaats van hun drukke werkzaamheden
verlaten, om gemeenschap te onderhouden met Christus, met de natuur en met hun eigen hart.
Terwijl de discipelen op hun zendingsreis waren, had Jezus andere steden en dorpen bezocht en het
evangelie des Koninkrijks gepredikt. Het was omstreeks deze tijd, dat Hij bericht ontving over de dood
van de Doper. Deze gebeurtenis bracht Hem het einde, waarheen Zijn eigen schreden zich richtten,
levendig voor ogen. De schaduwen die over Zijn pad vielen, werden steeds donkerder. Priesters en
rabbi’s zagen uit naar een gelegenheid om Zijn dood te bewerken, spionnen volgden Hem op de voet,
en aan alle zijden namen de samenzweringen tot Zijn ondergang in aantal toe. Het nieuws van de
prediking van de apostelen door geheel Galilea bereikte Herodes, en vestigde zijn aandacht op Jezus
en Zijn werk. “Dat is Johannes de Doper”, zei hij; “hij is opgewekt uit de doden”; en hij gaf uitdrukking
aan een verlangen Jezus te zien. Herodes leefde in voortdurende vrees, dat er in het geheim een
revolutie ontketend zou worden, met als doel hem van de troon te stoten en het Romeinse juk dat op
het Joodse volk drukte, te verbreken. Onder het volk was de geest van ontevredenheid en verzet rijp.
Het was duidelijk dat Christus’ openbare werk in Galilea niet lang voortgezet kon worden. De uren
van Zijn lijden kwamen dichterbij en Hij verlangde ernaar voor enige tijd van de verwarde toestand
van de menigte verwijderd te zijn.
Met bedroefde harten hadden de discipelen van Johannes zijn verminkte lichaam ten grave gedragen;
daarna “gingen zij heen en berichtten het aan Jezus”. Deze discipelen waren jaloers geweest op
Christus toen het scheen, dat Hij de mensen aftrok van Johannes. Zij hadden zich geschaard aan de
zijde van de Farizeeën, met de beschuldiging dat Hij met de tollenaars aanzat op het feestmaal van
Mattheüs. Zij hadden getwijfeld aan Zijn goddelijke opdracht, omdat Hij de Doper niet bevrijd had.
Maar nu hun leraar dood was en zij verlangden naar vertroosting in hun grote smart, en naar leiding
voor het werk dat hun te doen stond, kwamen ze tot Jezus en verbonden hun belangen met de Zijne.
Zij hadden een tijd rust nodig om in gemeenschap te zijn met de Heiland.
Dichtbij Bethsaïda, aan de noordelijke kant van het meer, was een verlaten gebied, dat nu prachtig was
door het frisse lentegroen, en dat een welkom toevluchtsoord bood aan Jezus en Zijn discipelen. Naar
deze plaats vertrokken ze in hun boten, naar de overkant van het water. Hier zouden zij verwijderd zijn
van de verkeerswegen en de drukte en gejaagdheid van de stad. De beelden van de natuur waren een
rust op zichzelf, een afwisseling die weldadig was voor de zinnen. Hier konden ze luisteren naar de
woorden van Christus zonder de boze onderbrekingen te horen, de verwijten en beschuldigingen van
de schriftgeleerden en Farizeeën. Hier konden ze genieten van een korte tijd van kostbare
samenhorigheid in het gezelschap van hun Here.
De rust die Christus en Zijn discipelen namen, was geen genotzoekende rust. De tijd die ze in
afzondering doorbrachten, was niet gewijd aan het najagen van genoegens. Zij spraken samen
betreffende het werk van God en de mogelijkheid dit werk met meer succes te doen. De discipelen
waren met Christus geweest en konden Hem begrijpen; tot hen behoefde Hij niet in gelijkenissen te
spreken. Hij verbeterde hun dwalingen en maakte hun duidelijk, wat de juiste manier was om mensen
te benaderen. Hij gaf hun een meer volledige openbaring aangaande de kostbare schatten van de
goddelijke waarheid. Zij werden tot leven gewekt door goddelijke kracht en geïnspireerd met hoop en
moed.
229