De Wens der Eeuwen door Ellen White

de dienst van God en de mensen. Zij, die om Christus wil hun leven in deze wereld opofferen, zullen
het behouden tot in het eeuwige leven.
Het leven dat voor zichzelf wordt besteed, is als het graan dat wordt opgegeten. Het verdwijnt, maar
er is geen toename. Een mens kan al het mogelijke voor zichzelf verzamelen; hij kan leven en plannen
maken voor zichzelf; maar zijn leven gaat voorbij, en hij heeft niets. De wet van zelfbehoud is de wet
van zelfvernietiging.
Indien iemand Mij wil dienen”, zei Jezus, “hij volge Mij, en waar Ik ben, daar zal ook Mijn dienaar
zijn. Indien iemand Mij dienen wil, de Vader zal hem eren”. Allen die met Jezus het kruis der offerande
hebben gedragen, zullen met Hem delen in Zijn heerlijkheid. Het was de vreugde van Christus in Zijn
vernedering en pijn, dat Zijn discipelen met Hem verheerlijkt zouden worden. Zij zijn de vrucht van
Zijn zelfopoffering. De verwezenlijking in hen van Zijn eigen karakter en geest is Zijn beloning en zal
in der eeuwigheid Zijn vreugde zijn. Deze vreugde delen zij met Hem, wanneer de vrucht van hun
arbeid en offers gezien worden in de harten en levens van anderen. Zij zijn medearbeiders van Christus,
en de Vader zal hen eren zoals Hij de Zoon eert.
De boodschap van de Grieken, die een voorafschaduwing was van het inzamelen der heidenen, bracht
Jezus Zijn gehele zending in gedachten. Het verlossingswerk ging aan Zijn geestesoog voorbij, vanaf
het ogenblik dat het plan in de hemel gemaakt werd tot aan de dood die nu zo dichtbij was. Een
geheimzinnige wolk scheen de Zoon van God te omgeven. De somberheid daarvan werd gevoeld door
degenen die dicht bij Hem stonden. Hij zat verdiept in gedachten. Eindelijk werd de stilte verbroken
door Zijn droeve stem: “Nu is Mijn ziel ontroerd, en wat zal Ik zeggen? Vader, verlos Mij uit deze
ure!” Christus dronk van tevoren reeds uit de lijdenskelk. Zijn menselijke natuur schrok terug voor het
uur van verlatenheid, wanneer Hij naar alle schijn zelfs door God verlaten zou worden, wanneer allen
Hem zouden zien, veracht, door God geslagen en bezocht. Hij deinsde terug voor het feit, dat Hij voor
het volk tentoongesteld zou worden, dat Hij zou worden behandeld als de ergste misdadiger, dat Hij
een schandelijke en oneervolle dood zou sterven. Een voorgevoel van Zijn strijd tegen de machten der
duisternis, een besef van de afschuwelijke last van menselijke overtredingen, en van de toorn des
Vaders over de zonde, maakten dat de geest van Jezus uitgeput werd en over Zijn gelaat een doodskleur
kwam.
Toen kwam de onderwerping aan de wil van de Vader: “Maar hiertoe”, zei Hij, “ben Ik in deze ure
gekomen. Vader, verheerlijk Uw naam!” Alleen door het sterven van Christus kon het koninkrijk van
Satan omvergeworpen worden. Alleen zo kon de mens worden verlost en God worden verheerlijkt.
Jezus stemde toe in de zielestrijd, Hij aanvaardde het offer. De majesteit des hemels stemde toe te
lijden als de Drager der zonden. “Vader, verheerlijk Uw naam!” zei Hij. Terwijl Christus deze woorden
uitsprak, kwam er een antwoord uit de wolk die boven Zijn hoofd hing: “Ik heb Hem verheerlijkt en
zal Hem nogmaals verheerlijken!” Het gehele leven van Christus, vanaf de kribbe tot op het ogenblik
waarop deze woorden werden gesproken, had God verheerlijkt; en in de komende beproeving zou Zijn
goddelijk-menselijke lijden inderdaad de naam des Vaders verheerlijken.
Terwijl de stem werd gehoord, flitste er een licht uit de wolk en omhulde Christus, alsof de armen van
Oneindige Kracht als een muur van vuur om Hem heen werden gesloten. De mensen zagen met angst
404