De Wens der Eeuwen door Ellen White

De engelen des hemels waren getuigen van iedere beweging die gemaakt werd tegen hun geliefde
Meester. Zij verlangden Christus te bevrijden. Onder Gods gezag hebben de engelen onbegrensde
macht. Bij één gelegenheid sloegen zij, in gehoorzaamheid aan het bevel van Christus, in één nacht
honderdvijfentachtig duizend man van het Assyrische leger. Hoe gemakkelijk zouden de engelen, toen
zij het schandelijke toneel van de rechtszitting van Christus aanschouwden, van hun verontwaardiging
blijk hebben kunnen geven door de tegenstanders van God te vernietigen! Maar zij hadden geen bevel
dit te doen. Hij Die Zijn vijanden ter dood had kunnen veroordelen, verdroeg hun wreedheid. Zijn
liefde voor Zijn Vader, en Zijn gelofte gedaan van de grondlegging der wereld, om de Drager der
zonde te worden, brachten Hem ertoe, zonder klagen de ruwe behandeling te verdragen van hen voor
wier redding Hij was gekomen. Het was een deel van Zijn zending, dat Hij als mens alle beschimping
en hoon moest verduren die de mensen op Hem konden leggen. De enige hoop voor de mensheid lag
in deze onderwerping van Christus aan alles wat Hij uit de handen en de harten der mensen kon
verdragen.
Christus had niets gezegd dat Zijn beschuldigers tegen Hem zouden kunnen gebruiken; nochtans werd
Hij gebonden, om aan te tonen dat Hij veroordeeld was. Er moest evenwel een schijn van gerechtigheid
worden opgehouden. Het was noodzakelijk, dat de vorm van een wettelijk verhoor in acht werd
genomen. De gezagdragers waren vastbesloten dit te verhaasten. Zij kenden de achting die het volk
voor Jezus koesterde, en vreesden dat, indien de gevangenneming ruchtbaar werd gemaakt, men een
reddingspoging zou ondernemen. Bovendien zou er, indien het verhoor en de terechtstelling niet
terstond plaatsvonden, een week uitstel noodzakelijk zijn in verband met de viering van het Pascha.
Dit zou hun plannen kunnen verijdelen. Wanneer zij zich wilden verzekeren van de veroordeling van
Jezus, waren zij voor een groot deel afhankelijk van het getier van de menigte, waarvan velen tot het
uitschot van Jeruzalem behoorden. Indien er een week uitstel zou zijn, zou de opwinding afnemen, en
het was waarschijnlijk, dat er dan een reactie zou komen. Het grootste deel van het volk zou ten gunste
van Christus in oproer komen; velen zouden naar voren komen met een getuigenis om Hem van blaam
te zuiveren en de machtige werken die Hij had gedaan, aan het licht te brengen. Dit zou de
verontwaardiging van het volk opwekken tegen het Sanhedrin. Hun optreden zou veroordeeld worden,
en Jezus zou worden vrijgelaten, om nieuwe eerbewijzen van de scharen te ontvangen. De priesters en
oversten besloten daarom dat Jezus in handen van de Romeinen moest worden overgeleverd voordat
hun opzet bekend werd.
Maar allereerst moest er een beschuldiging worden gevonden. Zij hadden tot nu toe nog niets
gewonnen. Annas gaf bevel dat Jezus naar Kajafas zou worden gebracht. Kajafas behoorde tot de
Sadduceeën, van wie sommigen nu de meest verwoede vijanden van Jezus waren. Hijzelf was, hoewel
hij geen sterk karakter bezat, precies even streng, harteloos en gewetenloos als Annas. Hij zou geen
middel onbeproefd laten om Jezus te vernietigen. Het was nu vroeg in de morgen en heel donker; bij
het licht van toortsen en lantaarns ging de gewapende bende met hun gevangene op weg naar het paleis
van de hogepriester. Terwijl de leden van het Sanhedrin samenkwamen, ondervroegen Annas en
Kajafas Jezus opnieuw, maar zonder succes.
Toen de raad was bijeengekomen in de rechtszaal, nam Kajafas zijn plaats in als voorzitter. Aan beide
zijden zaten de rechters en zij die bijzonder belang bij het gerechtelijk onderzoek hadden. De Romeinse
soldaten hadden plaatsgenomen op een verhoging beneden aan de troon. Aan de voet van de troon
454