De Wens der Eeuwen door Ellen White

Wederom werd de Zoon des mensen door een bovenmenselijke zielsangst aangegrepen, en zwak en
uitgeput wankelde Hij terug naar de plaats waar Hij tevoren had gestreden. Zijn lijden was nog groter
dan tevoren. Terwijl Hij door zielsangst werd aangegrepen, “werd Zijn zweet als bloeddruppels, die
op de aarde vielen”. De cypressen en palmbomen waren de stille getuigen van Zijn zielesmart. Van
hun begroeide takken drupte de zware dauw op Zijn geslagen gestalte, alsof de natuur weende over
Zijn Maker, Die alleen streed met de machten der duisternis.
Korte tijd tevoren had Jezus gestaan als een machtige cederboom, en de storm van tegenstand die in
woede over Hem losbarstte, weerstand geboden. Koppigheid en harten vervuld van kwaadwilligheid
en arglistigheid hadden tevergeefs getracht Hem te verwarren en te overmeesteren. Hij stond in
goddelijke majesteit als de Zoon van God. Nu was Hij als een riet, geslagen en gebogen door een
woedende storm. Hij was genaderd tot de voltooiing van Zijn werk als een overwinnaar, die bij iedere
schrede een zege had behaald op de machten der duisternis. Als iemand die reeds verheerlijkt was, had
Hij aanspraak gemaakt op het één-zijn met God. Met vaste stem had Hij Zijn lofzangen gezongen. Hij
had tot Zijn discipelen woorden van bemoediging en tederheid gesproken. Nu was het uur van de
macht der duisternis gekomen. Nu werd Zijn stem in de stille avondlucht vernomen, niet op
triomfantelijke toon, maar vol menselijke angst. De woorden van de Heiland bereikten de oren van de
slaperige discipelen: “Mijn Vader, indien deze beker niet kan voorbijgaan tenzij dan dat Ik die drinke,
Uw wil geschiede!”
De eerste opwelling van de discipelen was, naar Hem toe te gaan; maar Hij had hun geboden daar te
blijven, en te waken in de gebeden. Toen Jezus tot hen kwam, vond Hij hen nog steeds slapende.
Wederom had Hij verlangen gevoeld naar gezelschap, naar enkele woorden van Zijn discipelen, die
verlichting zouden brengen en de betovering der duisternis, die Hem bijna overweldigde, zouden
verbreken. Maar hun ogen waren zwaar; “en zij wisten niet, wat zij Hem zouden antwoorden”. Zijn
aanwezigheid maakte hen wakker. Zij zagen hoe Zijn gelaat getekend was door het bloedige
angstzweet, en zij werden met vrees vervuld. Zij konden Zijn zielesmart niet begrijpen. “Zozeer
misvormd, niet meer menselijk was Zijn verschijning, en niet meer als die der mensenkinderen Zijn
gestalte”.
Jezus wendde Zich af en zocht weer de plaats van afzondering op, en viel voorover, overmeesterd door
de afschuw van een grote duisternis. De menselijke natuur van de Zoon van God beefde in dat uur der
beproeving. Hij bad nu niet voor Zijn discipelen, dat hun geloof niet te kort zou schieten, maar voor
Zijn eigen op de proef gestelde, worstelende ziel. Het verschrikkelijke ogenblik was gekomen — dat
ogenblik dat beslissend zou zijn voor de bestemming van de gehele wereld. Het lot der mensheid hing
aan een zijden draad. Christus zou zelfs nu nog kunnen weigeren om de beker, die de schuldige mens
toekwam, te drinken. Het was nog niet te laat. Hij zou het bloedig zweet kunnen afwissen van Zijn
voorhoofd, en de mens laten omkomen in zijn ongerechtigheid. Hij zou kunnen zeggen: Laat de
overtreder de straf voor zijn zonde ontvangen, en Ik zal teruggaan naar Mijn Vader. Zal de Zoon van
God de bittere beker van vernedering en zielesmart drinken? Zal de Onschuldige lijden onder de
gevolgen van de vloek der zonde, om de schuldigen te redden? De woorden komen bevend over de
bleke lippen van Jezus: “Mijn Vader, indien deze beker niet kan voorbijgaan, tenzij dat Ik die drinke,
Uw wil geschiede!”
447