De Wens der Eeuwen door Ellen White

Jezus had Zijn discipelen geroepen om hen te kunnen uitzenden als Zijn getuigen, ten einde aan de
wereld te verkondigen wat zij van Hem gezien en gehoord hadden. Hun ambt was het belangrijkste
waartoe menselijke wezens ooit geroepen zijn en werd alleen in belangrijkheid overtroffen door het
werk van Christus Zelf. Zij zouden met God moeten samenwerken voor de redding van de wereld.
Zoals in het Oude Testament de twaalf aartsvaders staan als vertegenwoordigers van Israël, zou zouden
de twaalf apostelen moeten staan als vertegenwoordigers van de evangeliegemeente.
De Heiland kende het karakter van de mannen die Hij gekozen had; al hun zwakheden en dwalingen
stonden Hem voor ogen; Hij kende de gevaren waarmee zij te kampen zouden krijgen, de
verantwoordelijkheid die op hen zou rusten; en Zijn hart was vervuld met medelijden jegens deze
uitverkorenen. Hij bracht de gehele nacht door in gebed voor hen, terwijl zij sliepen aan de voet van
de berg. Bij het krieken van de dag riep Hij hen tot Zich, want Hij had hun iets belangrijks mede te
delen.
Deze discipelen waren reeds enige tijd met Jezus verbonden geweest in actieve arbeid. Johannes en
Jacobus, Andreas en Petrus, met Filippus, Nathanaël en Mattheüs, waren nauwer met Hem verbonden
geweest dan de anderen, en waren van meer van Zijn wonderen getuigen geweest. Petrus, Jacobus en
Johannes hadden een nog nauwer contact met Hem. Zij waren bijna voortdurend met Hem, zagen Zijn
wonderen en hoorden Zijn woorden. Johannes werd nog meer vertrouwd met Jezus, zodat hij
onderscheiden werd als degene die door Jezus geliefd was. De Heiland had hen allen lief, maar
Johannes had de meest ontvankelijke geest. Hij was jonger dan de anderen, en met een meer kinderlijk
vertrouwen opende hij zijn hart voor Jezus. Op deze wijze leefde hij meer met Christus mee en door
hem werd het diepste geestelijk onderwijs van de Heiland aan de mensen meegedeeld.
Aan het hoofd van een van de groepen waarin de discipelen verdeeld werden, staat de naam van
Filippus. Hij was de eerste discipel aan wie Jezus het duidelijke bevel “Volg Mij” had gegeven.
Filippus kwam uit Bethsaïda, de stad van Andreas en Petrus. Hij had geluisterd naar de woorden van
Johannes de Doper, en had gehoord hoe deze Christus aanwees als het Lam Gods. Filippus was iemand
die oprecht naar de waarheid zocht, maar hij was traag van hart om te geloven. Hoewel hij zich bij
Christus gevoegd had, gaf de manier waarop hij over Hem tot Nathanaël sprak, blijk dat hij niet
volledig overtuigd was van de goddelijkheid van Jezus. Hoewel Christus door de stem uit de hemel
bekendgemaakt was als de Zoon van God, was Hij voor Filippus “Jezus, de zoon van Jozef uit
Nazareth”. Op een andere keer, bij de spijziging van de vijfduizend, kwam Filippus’ gebrek aan geloof
voor de dag. Om hem op de proef te stellen, vroeg Jezus: “Waar zullen wij brood kopen, dat dezen
kunnen eten?” Het antwoord van Filippus was ongelovig: “Tweehonderd schellingen brood is voor
dezen niet genoeg, als ieder een kleine hoeveelheid zal krijgen”. Jezus was bedroefd. Hoewel Filippus
Zijn werken had gezien en Zijn kracht had gevoeld, bezat hij toch geen geloof. Toen de Grieken aan
Filippus vragen stelden omtrent Jezus, greep hij niet de gelegenheid aan, hen aan de Heiland voor te
stellen, maar hij ging het Andreas vertellen. En in die laatste uren vóór de kruisiging waren het weer
de woorden van Filippus, die niet tot versterking van het geloof waren. Toen Thomas tot Jezus zei:
“Here, wij weten niet, waar Gij heengaat; hoe weten wij dan de weg?” antwoordde de Heiland: “Ik
ben de weg en de waarheid en het leven... Indien gij Mij kendet, zoudt gij ook Mijn Vader gekend
hebben”. Van Filippus kwam het antwoord waaruit ongeloof bleek: “Here, toon ons de Vader en het
is ons genoeg”. Zo traag van hart, zo zwak van geloof was de discipel die drie jaar lang met Jezus was
geweest.
181