De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 83—De wandeling naar Emmaüs
Laat in de namiddag van de opstandingsdag waren twee van de discipelen op weg naar Emmaüs, een
stadje ongeveer twaalf kilometer van Jeruzalem. Deze discipelen namen geen vooraanstaande plaats
in het werk van Christus in, maar zij waren ernstige gelovigen in Hem. Zij waren naar de stad gekomen
om het Pascha te vieren, en waren bijzonder verslagen door de gebeurtenissen die hadden
plaatsgevonden. Zij hadden het nieuws van die morgen gehoord over het wegnemen van het lichaam
van Christus uit het graf, en ook het verhaal van de vrouwen die de engelen hadden gezien en Jezus
ontmoet. Zij keerden nu naar huis terug om te mediteren en te bidden. Bedroefd zetten ze hun late tocht
voort en spraken over de gebeurtenissen tijdens het verhoor en de kruisiging. Nooit tevoren waren ze
zó volkomen ontmoedigd geweest. Zonder hoop en geloof wandelden zij voort in de schaduw van het
kruis.
Zij waren nog niet ver gevorderd op hun reis, toen zich een vreemdeling bij hen aansloot, maar zij
waren zó door hun droefheid en teleurstelling in beslag genomen, dat ze niet nauwkeurig op hem letten.
Zij vervolgden hun gesprek, en brachten de gedachten die in hun hart leefden, tot uitdrukking. Zij
beredeneerden de lessen die Christus had gegeven en die ze niet schenen te kunnen begrijpen. Terwijl
ze spraken over de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden, verlangde Jezus hen te troosten. Hij
had hun smart gezien; Hij begreep de tegenstrijdige, verwarrende ideeën, die de gedachte bij hen deed
opkomen: Kan deze Man Die toeliet dat Hij zo werd vernederd, de Christus zijn? Zij konden hun smart
niet bedwingen en weenden. Jezus wist, dat hun harten in liefde aan Hem waren verbonden, en Hij
verlangde hun tranen af te wissen en hun vreugde en blijdschap te schenken. Maar eerst moest Hij hun
lessen geven die ze nooit zouden vergeten.
”Hij zeide tot hen: Wat zijn dit voor gesprekken, die gij al wandelende met elkander voert? En zij
bleven met somber gelaat staan. Eén dan van hen, genaamd Kleopas, antwoordde en zeide tot Hem:
Zijt Gij de enige vreemdeling in Jeruzalem, dat Gij niet weet wat daar dezer dagen geschied is?” Zij
vertelden Hem over hun teleurstelling met betrekking tot hun Meester, “Die een profeet was, machtig
in werk en woord voor God en het ganse volk”. Maar “onze overpriesters en oversten”, zeiden ze,
“hebben Hem overgegeven om Hem ter dood te veroordelen, en hebben Hem gekruisigd”. Met harten
die pijn deden van teleurstelling en met bevende lippen voegden zij eraan toe: “Wij echter leefden in
de hoop, dat Hij het was Die Israël verlossen zou. Maar met dit al is het thans reeds de derde dag sinds
dit geschied is”.
Hoe vreemd, dat de discipelen zich de woorden van Christus niet herinnerden en niet beseften, dat Hij
de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden, had voorzegd! Zij beseften niet, dat het laatste deel van
Zijn openbaring even zeker zou worden vervuld als het eerste, dat Hij op de derde dag weer zou opstaan.
Dit was het gedeelte waaraan ze hadden moeten denken. De priesters en oversten waren het niet
vergeten. “De volgende dag dan, dat is na de Voorbereiding, kwamen de overpriesters en de Farizeeën
gezamenlijk tot Pilatus, en zij zeiden: Heer, wij hebben ons herinnerd, dat die verleider bij zijn leven
gezegd heeft: Na drie dagen word Ik opgewekt”. Maar de discipelen herinnerden zich deze woorden
niet.
518