De Wens der Eeuwen door Ellen White

Tot aan het ogenblik waarop Judas deze stap deed, was de mogelijkheid tot berouw niet uitgesloten.
Maar toen hij de tegenwoordigheid van zijn Here en van zijn medediscipelen verliet, was de
uiteindelijke beslissing gevallen. Hij was de grens gepasseerd.
De lankmoedigheid waarmede Jezus deze verzochte ziel tegemoet trad, was wonderbaarlijk. Niets dat
gedaan kon worden om Judas te redden, was achterwege gelaten. Hoewel hij tot tweemaal toe was
overeengekomen zijn Here te verraden, gaf Jezus hem nog steeds de gelegenheid om tot berouw te
komen. Door de geheime bedoeling in het hart van de verrader te kennen te geven, gaf Christus het
laatste, overtuigende bewijs van Zijn goddelijkheid. Dit was voor de valse discipel de laatste oproep
tot berouw. Geen enkel beroep, dat het goddelijk-menselijke hart van Christus kon doen, was
onbeproefd gelaten. De golven der genade, die teruggeworpen waren door koppige trots, keerden terug
in een sterker getij van verzachtende liefde. Maar hoewel verbaasd en ongerust over de ontdekking
van zijn schuld, werd Judas’ besluit des te vaster. Na het Heilig Avondmaal ging hij heen om het
verraderswerk te voltooien.
Met het uitspreken van een wee over Judas had Christus ook een barmhartige bedoeling voor de
discipelen. Op deze wijze gaf Hij hun het overtuigend bewijs van Zijn Messiasschap. “Ik zeg het u,
eer het geschiedt”, zei Hij, “opdat gij, wanneer het geschiedt, gelooft, dat IK BEN”. Indien Jezus
gezwegen had, schijnbaar onwetend van datgene wat over Hem zou komen, dan hadden de discipelen
kunnen denken, dat hun Meester geen goddelijke vooruitziende blik had, en verrast en verraden was
en zo overgeleverd aan de moordzuchtige bende. Een jaar tevoren had Jezus Zijn discipelen verteld,
dat Hij er twaalf had uitgekozen, en dat één van hen een duivel was. Nu zouden Zijn woorden tot Judas,
die aan toonden, dat diens verraad volledig bekend was aan zijn Meester, het geloof van de ware
volgelingen van Christus tijdens Zijn vernedering versterken. En wanneer Judas aan zijn
verschrikkelijk einde gekomen zou zijn, dan zouden zij zich het wee herinneren dat Jezus over de
verrader had uitgesproken.
En de Heiland had nog een ander doel. Hij had Zijn dienstbetoon niet onthouden aan hem van wie Hij
wist, dat hij een verrader was. De discipelen begrepen Zijn woorden niet, toen Hij bij de voetwassing
zei: “Gij zijt niet allen rein”, en ook nog niet, toen Hij aan de maaltijd zei: “Hij die Mijn brood eet,
heeft zijn hiel tegen Mij opgeheven”. Maar naderhand, toen de betekenis duidelijk was, konden zij het
geduld en de genade van God tegenover de meest ernstige dwaling, overpeinzen.
Hoewel Jezus Judas vanaf het begin kende, waste Hij zijn voeten. En de verrader ontving het voorrecht
om samen met Christus deel te hebben aan het Heilig Avondmaal. Een lankmoedige Heiland stelde
alles in het werk wat de zondaar ertoe zou kunnen brengen Hem aan te nemen, berouw te hebben en
gereinigd te worden van de smet der zonde. Dit voorbeeld geldt voor ons. Wanneer wij menen dat
iemand dwaalt en in zonde leeft, mogen wij ons niet van hem afscheiden. Wij mogen ons niet zorgeloos
van hem afkeren en hem zodoende ten prooi doen vallen aan de verleiding, of hem naar het strijdperk
van Satan drijven. Dit is niet Christus’ manier van handelen. Omdat de discipelen dwaalden en fouten
maakten, waste Hij hun de voeten, en op één na werden alle twaalf zo tot berouw gebracht.
427