De Wens der Eeuwen door Ellen White

Goddelijke liefde is, terwille van de mensen, tot haar onpeilbare diepten beroerd, en de engelen
verwonderen zich, dat zij in degenen die zulk een grote liefde ontvangen, slechts oppervlakkige
dankbaarheid waarnemen. Engelen verwonderen zich over de geringe waardering van de mensen voor
de liefde Gods. Zouden wij willen weten hoe Christus daarover denkt? Hoe zouden een vader en een
moeder zich gevoelen, indien zij wisten dat hun kind verdwaald in de koude en de sneeuw,
veronachtzaamd was en achtergelaten om om te komen door mensen die het hadden kunnen redden?
Zouden ze niet verschrikkelijk bedroefd zijn, diep verontwaardigd? Zouden zij niet zulke moordenaars
aanklagen met een toorn brandend als hun tranen, hevig als hun liefde? Het lijden van ieder mens is
het lijden van Gods kind, en zij die geen helpende hand uitsteken naar hun verloren gaande
medemensen, wekken Zijn rechtvaardige toorn op. Dit is de toorn des Lams. Tot hen die aanspraak
maken op gemeenschap met Christus en toch onverschillig hebben gestaan tegenover de noden van
hun medemensen, zal Hij op de grote oordeelsdag aanzeggen: “Ik weet niet, vanwaar gij zijt; gaat weg
van Mij, alle gij werkers der ongerechtigheid”.
In de opdracht aan Zijn discipelen omschreef Christus niet alleen hun werk, maar Hij gaf hun ook de
boodschap. Leert de volken, zei Hij, “onderhouden al wat Ik u bevolen heb”. De discipelen moesten
onderwijzen wat Christus onderwezen had. Hier wordt niet alleen datgene bedoeld wat Christus
persoonlijk had gesproken, maar ook datgene wat door alle profeten en leraars van het Oude Testament
was gezegd. De leer van mensen is buitengesloten. Er is geen plaats voor overlevering, voor menselijke
theorieën en gevolgtrekkingen, of voor de kerkelijke wetgeving. Wetten die door het kerkelijk gezag
zijn ingesteld, zijn niet in de opdracht betrokken. Geen daarvan mocht door Christus’ dienstknechten
geleerd worden. “De Wet en de Profeten”,24 samen met het getuigenis van Zijn eigen woorden en
daden, vormen de schat die aan de discipelen werd toevertrouwd om aan de wereld te geven. De naam
van Christus is hun wachtwoord, hun onderscheidingsteken, de band die hen bindt, het gezag waarop
zij handelen, en de bron van hun succes. Geen ding dat niet door Hem wordt onderschreven, zal in
Zijn koninkrijk worden erkend.
Het evangelie moet niet worden voorgesteld als een levenloze theorie, maar als een levende kracht
waardoor het leven kan worden veranderd. God verlangt, dat degenen die Zijn genade ontvangen, van
de kracht daarvan zullen getuigen. Mensen die Hem door hun gedrag het meest hebben tegengestaan,
neemt Hij vrijelijk aan; wanneer zij berouw hebben, deelt Hij hun Zijn goddelijke Geest mee, stelt hen
op de hoogste vertrouwensplaatsen en zendt hen uit in het kamp van de ontrouwen om Zijn oneindige
genade te verkondigen. Hij wilde dat Zijn dienstknechten getuigenis zou-den afleggen van het feit dat
door Zijn genade de mensen een karakter gelijk aan dat van Christus kunnen bezitten, en dat zij zich
in de verzekering van Zijn grote liefde kunnen verheugen. Hij wil dat wij getuigen van het feit dat Hij
niet tevreden zal zijn voordat het mensdom tot de heilige voorrechten van zonen en doch teren van
Hem zal zijn teruggebracht en hersteld.
In Christus woont de tederheid van de herder, de genegenheid van de ouder, en de onvergelijkelijke
genade van de barmhartige Heiland. Hij stelt Zijn zegeningen in de meest aanlokkelijke bewoordingen
voor. Hij is niet tevreden louter met de aankondiging van deze zegeningen; Hij brengt ze op de meest
aantrekkelijke wijze naar voren, ten einde een verlangen op te wekken, ze te bezitten. Zo moeten Zijn
dienstknechten de rijkdommen van de heerlijkheid van de onuitsprekelijke Gave voorstellen. De
538