De Wens der Eeuwen door Ellen White

verzoek in te willigen zonder een lange inleiding. Zij waren verlangend hun vonnis bevestigd te zien;
want zij wisten dat de mensen die getuigen waren geweest van Christus’ wonderwerken, een
geschiedenis zouden kunnen vertellen die geheel verschillend was van de verzinsels die zijzelf nu
opsomden.
De priesters dachten, dat zij met de zwakke, weifelmoedige Pilatus hun plannen zonder moeite zouden
kunnen volvoeren. Het was reeds eerder gebeurd, dat hij het doodvonnis haastig had ondertekend en
zo mannen ter dood had veroordeeld van wie zij wisten dat ze niet des doods schuldig waren. Naar
zijn mening was het leven van een gevangene weinig waard; of hij onschuldig of schuldig was, was
niet van bijzonder belang. De priesters hoopten dat Pilatus nu het doodvonnis over Jezus zou
uitspreken zonder Hem te verhoren. Dit verzochten zij als een gunst ter gelegenheid van hun grote
nationale feest.
Maar er was iets in de gevangene dat Pilatus hiervan weerhield. Hij durfde het niet te doen. Hij doorzag
de bedoelingen van de priesters. Hij herinnerde zich nu hoe, niet zo lang geleden, Jezus Lazarus had
opgewekt, een man die vier dagen dood was geweest; en hij besloot, voordat hij het doodvonnis
tekende, te weten te komen wat de beschuldigingen tegen Hem waren, en of deze konden worden
bewezen.
Indien uw oordeel voldoende is, vroeg hij, waarom brengt ge de gevangene dan tot mij? “Neemt gij
Hem en oordeelt Hem naar uw wet”. Op deze wijze gedwongen, zeiden de priesters, dat zij reeds een
vonnis over Hem hadden uitgesproken, maar dat zij het vonnis van Pilatus moesten hebben om hun
veroordeling geldig te maken. Hoe luidt dan uw vonnis? vroeg Pilatus. Het doodvonnis, antwoordden
zij; maar het is ons niet geoorloofd iemand ter dood te brengen. Ze vroegen Pilatus wat de schuld van
Christus betrof, hen op hun woord te geloven, en hun vonnis te bekrachtigen. Zij zouden de
verantwoordelijkheid aanvaarden voor de gevolgen.
Pilatus was geen rechtvaardige of gewetensvolle rechter; maar hoewel zijn zedelijke kracht gering was,
weigerde hij aan dit verzoek te voldoen. Hij wilde Jezus niet veroordelen vooraleer er een
beschuldiging tegen Hem was ingebracht.
De priesters stonden voor een lastige keuze. Zij zagen dat zij hun huichelarij moesten hullen in de
diepste verborgenheid. Zij moesten niet laten blijken, dat Christus op godsdienstige gronden was
gevangengenomen. Indien dit als reden naar voren werd gebracht, dan zou hun handelwijze voor
Pilatus van geen gewicht zijn. Zij moesten het doen voorkomen alsof Jezus de burgerlijke wet
tegenwerkte; dan zou Hij als een politiek misdadiger kunnen worden veroordeeld. Onlusten en rebellie
tegen de Romeinse regering kwamen voortdurend onder het Joodse volk voor. Tegen deze opstanden
waren de Romeinen bijzonder krachtig opgetreden, en zij hielden voortdurend toezicht om alles wat
tot een uitbarsting zou kunnen leiden, te onderdrukken.
Slechts een paar dagen tevoren hadden de Farizeeën getracht Christus in de val te lokken met de vraag:
“Is het ons geoorloofd de keizer belasting te betalen of niet?” Maar Christus had hun huichelar ij
onthuld. De Romeinen die aanwezig waren, hadden het volkomen falen van de samenzweerders gezien,
en hun misnoegen, toen Hij antwoordde: “Geeft dan de keizer wat des keizers is”.
471