De Wens der Eeuwen door Ellen White

Indien Jezus aan één van de discipelen een bijzondere macht en een bijzonder gezag gegeven zou
hebben boven de andere discipelen, zouden we niet lezen hoe dikwijls zij streden over de vraag, wie
de meeste zou zijn. Zij zouden zich hebben onderworpen aan de wens van hun Meester, en degene die
Hij verkozen had, zouden ze geëerd hebben.
In plaats van één van hen aan te wijzen om hun leider te zijn, zei Christus tot de discipelen: “Gij zult
u niet rabbi laten noemen”.23 “Laat u ook geen leidslieden noemen, want één is uw Leidsman, de
Christus”.
“Het hoofd van iedere man is Christus”. God, Die alle dingen aan de voeten van de Heiland heeft
gelegd, “heeft... Hem als hoofd boven al wat is, gegeven aan de gemeente, die Zijn lichaam is, vervuld
met Hem, Die alles in allen volmaakt”. De gemeente is gebouwd op Christus Die haar fundering is; zij
moet gehoorzaam zijn aan Christus, Die haar hoofd is. Zij mag niet afhankelijk zijn van een mens of
beheerst worden door een mens. Velen beweren, dat een vertrouwenspost in de gemeente hen het gezag
geeft om te dicteren wat andere mensen moeten geloven en wat zij moeten doen. God keurt deze
bewering niet goed. De Heiland verklaart: “Gij zijt allen broeders”. Allen zijn blootgesteld aan
verzoekingen en allen kunnen dwalen. We kunnen op geen enkel sterfelijk wezen bouwen als leider.
De Rots van het geloof is de levende tegenwoordigheid van Christus in de gemeente. Daarop kan de
zwakste bouwen, en zij die menen dat zij het sterkst zijn, zullen het zwakst blijken te zijn, tenzij ze
Christus tot hun sterkte maken. “Vervloekt is de man die op een mens vertrouwt en vlees tot zijn arm
stelt”. De Here is “de Rots, Wiens werk volkomen is”. “Welzalig allen die bij Hem schuilen!”
Na de belijdenis van Petrus gaf Jezus de discipelen opdracht, aan niemand te vertellen, dat Hij de
Christus was. Dit gebod werd hun gegeven ter wille van de vastbesloten tegenstand van de
schriftgeleerden en Farizeeën. Bovendien, het volk en zelfs de discipelen hadden zulk een verkeerd
begrip van de Messias, dat een openbare aankondiging van Hem geen juist begrip van Zijn karakter en
Zijn werk zou geven. Maar dagelijks weer openbaarde Hij Zich aan hen als de Heiland, en op deze
wijze wilde Hij hun een juist begrip geven van Hemzelf als de Messias.
De discipelen verwachtten nog steeds dat Jezus zou regeren als een tijdelijk vorst. Hoewel Hij reeds
zo lang Zijn bestemming had verborgen, geloofden zij, dat Hij niet altijd arm en onbekend zou blijven;
de tijd was nabij dat Hij Zijn koninkrijk zou oprichten. Dat de haat van de priesters en rabbi’s nooit
zou kunnen worden overwonnen, dat Christus door Zijn eigen volk zou worden verworpen,
veroordeeld als een bedrieger, en gekruisigd als een boosdoener — die gedachte hadden de discipelen
nooit gekoesterd. Maar het uur van de macht der duisternis kwam naderbij, en Jezus moest aan Zijn
discipelen de strijd die vóór hen lag, openbaren. Hij was bedroefd, toen Hij vooruitzag naar de
beproeving.
Tot op dit ogenblik had Hij Zich ervan weerhouden hun iets mede te delen betreffende Zijn lijden en
dood. In Zijn gesprek met Nicodemus had Hij gezegd: “Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd
heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden, opdat een ieder die gelooft, in Hem eeuwig
leven hebbe”.31 Maar de discipelen hadden dit niet gehoord, en indien ze het al gehoord zouden
hebben, zouden ze het niet begrepen hebben. Maar nu zijn ze met Jezus geweest, ze hebben geluisterd
naar Zijn woorden en hebben Zijn werken gezien, totdat zij, ondanks de nederigheid die Hem omringt
267