De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 53—De laatste reis vanuit Galilea
Toen het einde van Zijn dienstwerk naderde, kwam er een verandering in Christus’ wijze van optreden.
Tot nu toe had Hij getracht drukte en openbaarheid te vermijden. Hij had het eerbetoon van de mensen
geweigerd en was snel van plaats tot plaats gegaan, wanneer de geestdrift van het volk te Zijnen gunste
zó oplaaide, dat ze niet meer te bedwingen scheen. Steeds weer had Hij bevel gegeven, dat niemand
mocht verklaren, dat Hij de Christus was.
Ten tijde van het Loofhuttenfeest was Zijn reis naar Jeruzalem snel en in het geheim verlopen. Toen
Zijn broeders bij Hem erop aandrongen, dat Hij Zich openlijk als de Messias zou aankondigen, luidde
Zijn antwoord: “Mijn tijd is nog niet gekomen”. Hij ging de weg naar Jeruzalem onopgemerkt, en
kwam onaangekondigd de stad binnen, zonder door de menigte geëerd te worden. Maar dit was niet
het geval bij Zijn laatste reis. Hij had Jeruzalem voor enige tijd verlaten vanwege de kwaadwilligheid
van de priesters en de rabbi’s. Maar nu ging Hij op weg om terug te keren, reizend op de meest
openlijke wijze, langs een omweg, en voorafgegaan door een zodanige aankondiging van Zijn komst
als Hij nooit tevoren had gedaan. Hij trok op naar het toneel van Zijn grote offerande, en hierop moest
de aandacht van het volk gericht worden.
“Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd
worden”. Zoals de ogen van geheel Israël gericht waren geweest op de opgerichte slang, het symbool
dat voor hun genezing was aangewezen, zo moesten de ogen van allen worden getrokken tot Christus,
het offer dat redding bracht aan de verloren wereld.
Het was een verkeerd begrip aangaande het werk van de Messias, en gebrek aan geloof in het goddelijk
karakter van Jezus, dat Zijn broeders ertoe had gebracht bij Hem erop aan te dringen, dat Hij Zich
openlijk aan het volk zou voorstellen op het Loofhuttenfeest. In een geest hieraan verwant, zouden de
discipelen Hem nu verhinderd hebben, de reis naar Jeruzalem te maken. Zij herinnerden zich Zijn
woorden betreffende datgene wat Hem daar zou ten deel vallen, zij kenden de dodelijke vijandschap
van de godsdienstige leiders, en zij zouden gaarne hun Meester hebben afgeraden, daarheen te gaan.
Het was voor het hart van Christus een zeer moeilijke taak, Zijn weg te vervolgen tegen de vrees, de
teleurstelling en het ongeloof van Zijn geliefde discipelen in. Het was moeilijk hen te leiden naar de
zielsangst en wanhoop die hen in Jeruzalem wachtten. En Satan was aanwezig om zijn verleidingen
aan de Zoon des mensen op te dringen. Waarom zou Hij nu naar Jeruzalem gaan, waar een wisse dood
Hem wachtte? Overal rondom Hem hongerden zielen naar het Brood des levens. Overal wachtten
lijdenden op Zijn woord van genezing. Het werk dat door het evangelie Zijner genade zou worden
verricht, was nog maar pas begonnen. En Hij was een man in de volle kracht van Zijn leven. Waarom
zou Hïj niet uitgaan naar de uitgestrekte akkers der wereld met de woorden Zijner genade, en de
aanraking van Zijn genezende kracht?
Waarom verschafte Hij Zichzelf niet de vreugde van het schenken van licht en blijdschap aan die
miljoenen die in duisternis en droefenis leefden? Waarom zou Hij het binnenhalen van de oogst
overlaten aan Zijn discipelen, die zo zwak van geloof waren, zo traag van begrip, zo langzaam,
wanneer het op handelen aankwam? Waarom zou Hij nu de dood onder ogen zien en het werk
achterlaten, terwijl het nog in de kinderschoenen stond? De vijand, die in de woestijn zich tegenover
313