De Wens der Eeuwen door Ellen White

Terwijl Jezus nog het volk leerde, brachten Zijn discipelen de boodschap dat Zijn moeder en broers
buiten stonden en Hem wensten te zien. Hij wist wat in hun hart omging en “Hij antwoordde de
boodschapper en zeide: Wie is Mijn moeder en wie zijn Mijn broeders? En Hij strekte Zijn hand uit
over Zijn discipelen en zeide: Ziedaar Mijn moeder en Mijn broeders. Want al wie doet de wil Mijns
Vaders, Die in de hemelen is, die is Mijn broeder en zuster en moeder”.
Allen die Christus in geloof wilden aannemen, waren met Hem verbonden met een band die nauwer
was dan bloedverwantschap. Zij zouden één met Hem worden zoals Hij één was met de Vader. Als
iemand die Zijn woorden geloofde en deed, was Zijn moeder nauwer en heilzamer met Hem verbonden
dan door haar natuurlijke verwantschap. Zijn broers zouden geen voordeel hebben van hun
familiebetrekking met Hem, indien ze Hem niet aannamen als hun persoonlijke Verlosser.
Welk een steun zou Christus gevonden hebben in Zijn aardse verwanten, indien ze in Hem geloofd
hadden als in een van de hemel Gezondene, en met Hem hadden samengewerkt in het werk van God!
Hun ongeloof wierp een schaduw over het leven van Jezus op aarde. Het maakte deel uit van de
bitterheid van de beker der smart, die Hij voor ons ledigde.
De vijandschap die in het menselijk hart gekoesterd werd tegen het evangelie, werd hevig gevoeld
door de Zoon van God, en dat was voor Hem het meest pijnlijk in Zijn tehuis; immers, Zijn eigen hart
was vol tederheid en liefde, en Hij stelde tedere zorg in de gezinsverhoudingen op prijs. Zijn broers
verlangden, dat Hij zou toegeven aan hun ideeën, terwijl een dergelijke handelwijze volkomen in strijd
zou zijn met Zijn goddelijke opdracht. Zij beschouwden Hem als iemand die behoefte had aan hun
raad. Zij beoordeelden Hem vanuit hun menselijk oogpunt, en dachten dat, als Hij maar dingen zou
zeggen die aanvaardbaar waren voor de schrifgeleerden en Farizeeën, Hij het onaangename geschil
dat door Zijn woorden ontstond, zou vermijden. Zij meenden, dat Hij buiten Zichzelf was, doordat Hij
aanspraak maakte op goddelijk gezag en Zich voor de rabbi’s stelde als iemand die hun zonden laakte.
Zij wisten, dat de Farizeeën een gelegenheid zochten om Hem te beschuldigen, en ze hadden het gevoel,
dat Hij hun al voldoende gelegenheid had gegeven.
Met hun korte maatstaf konden zij de opdracht die Hij moest vervullen, niet peilen, en daarom konden
ze geen medegevoel hebben met Zijn beproevingen. Hun ruwe, miskennende woorden toonden aan,
dat zij geen werkelijk begrip hadden van Zijn karakter en dat ze niet inzagen, dat het goddelijke zich
met het menselijke vermengde. Dikwijls zagen ze Hem vol smart; maar in plaats van Hem te
vertroosten, wondden hun geest en woorden slechts Zijn hart. Zijn gevoelige natuur werd gemarteld,
zijn motieven werden verkeerd begrepen en Zijn werk niet verstaan.
Zijn broers voerden de filosofie van de Farizeeën dikwijls aan, die versleten en grijs van ouderdom
was en verbeeldden zich, dat zij Hem, Die alle waarheid begreep en alle geheimen verstond, konden
leren. Zij veroordeelden openlijk hetgeen ze niet konden begrijpen. Hun verwijten krenkten Hem tot
het uiterste, en Zijn ziel was vermoeid en vol smart. Zij beleden geloof in God te hebben en meenden
dat zij God verdedigden, terwijl God met hen was in het vlees en zij Hem niet kenden.
Deze dingen maakten het pad dat Hij moest gaan, doornig. Christus werd zó gepijnigd door het gebrek
aan begrip in Zijn eigen huis, dat het een verlichting was voor Hem te gaan naar plaatsen waar dit niet
205