De Wens der Eeuwen door Ellen White

zo moest Christus sterven, zo moest Zijn lichaam verbroken worden; maar Hij zou uit het graf verrijzen,
en de reuk van Zijn leyen zou de aarde vervullen. “Zoals ook Christus u heeft liefgehad en Zich voor
ons heeft overgegeven als offergave en slachtoffer, Gode tot een welriekende reuk”.
“Voorwaar, Ik zeg u”, verklaarde Christus, “overal waar het evangelie verkondigd zal worden, over
de gehele wereld, zal ook tot haar gedachtenis gesproken worden van wat zij gedaan heeft”. De Heiland
zag in de toekomst en sprak met zekerheid over Zijn evangelie. Het zou over de gehele wereld
gepredikt worden. En overal waar het evangelie zou komen, zou het geschenk van Maria zijn geur
verspreiden, en harten zouden gezegend worden door haar spontane daad. Koninkrijken zouden
opkomen en ondergaan; de namen van vorsten en overwinnaars zouden vergeten worden; maar de
daad van deze vrouw zou onsterfelijk worden gemaakt op de bladzijden van de gewijde geschiedenis.
Totdat er geen tijd meer zou zijn, zou de albasten kruik de geschiedenis vertellen van de overvloedige
liefde van God voor een gevallen mensdom.
De daad van Maria was een opmerkelijke tegenstelling tot die welke Judas op het punt stond te gaan
doen. Welk een scherpe les had Christus hem kunnen geven, toen hij het zaad van kritiek en
kwaaddenkendheid zaaide in de geest van de discipelen! Hoe terecht had de aanklager aan-geklaagd
kunnen worden! Hij die de drijfveren van ieder hart leest en iedere daad begrijpt, had voor de mensen
die aanwezig waren op het feestmaal, de donkere bladzijden uit de geschiedenis van Judas kunnen
ontsluiten. Het holle voorwendsel waarop de verrader zijn woorden baseerde, had blootgelegd kunnen
worden; want, in plaats van medelijden te hebben met de armen, beroofde hij hen van het geld dat
bestemd was om hen te helpen. Er had verontwaardiging tegen hem kunnen worden opgewekt om het
feit, dat hij de weduwe, de vrees en de huurling onderdrukte. Maar indien Christus Judas zou hebben
ontmaskerd, zou dit zijn aangevoerd als een reden voor het verraad. En hoewel hij ervan beschuldigd
zou zijn, dat hij een dief was, zou Judas sympathie hebben opgewekt, zelfs onder de discipelen. De
Heiland berispte hem niet, en vermeed op deze wijze hem een verontschuldiging te geven voor zijn
ontrouw.
Maar de blik die Jezus op Judas wierp, overtuigde hem dat de Heiland zijn geveins doorzag en zijn
lage, verachtelijke karakter las. En door de daad van Maria te prijzen, die zo streng veroordeeld was,
had Christus Judas berispt. Tevoren had de Heiland hem nooit iets verweten. Nu stak het verwijt hem
in het hart. Hij besloot wraak te nemen. Na de maaltijd ging hij rechtstreeks naar het paleis van de
hogepriester, waar hij de raad vergaderd vond, en hij bood aan, Jezus door verraad in hun handen te
geven.
De priesters verheugden zich zeer. Aan deze leiders van Israël was het voorrecht gegeven om Christus
aan te nemen als hun Heiland, zonder geld of prijs. Maar zij weigerden de kostbare gift die hun
aangeboden was in de tederste geest van omarmende liefde. Zij weigerden om dat behoud, dat meer
waarde heeft dan goud, te aanvaarden, en kochten hun Here voor dertig zilverstukken.
Judas had aan geldgierigheid toegegeven, totdat daardoor iedere goede trek in zijn karakter werd
overschaduwd. Hij misgunde Jezus het offer dat Hem werd gebracht. Zijn hart brandde van naijver,
omdat de Heiland een gift ontving die gepast was voor de vorsten der aarde. Voor een som gelds die
veel minder was dan de prijs van de kruik mirre, verried hij zijn Here.
362