De Wens der Eeuwen door Ellen White

De kostbare gelegenheid van Pilatus was voorbijgegaan. Toch liet Jezus hem niet zonder verder licht.
Terwijl Hij niet rechtstreeks de vraag van Pilatus beantwoordde, verklaarde Hij in eenvoudige woorden
Zijn eigen zending. Hij gaf Pilatus te verstaan, dat Hij geen aardse troon zocht.
“Mijn koninkrijk is niet van deze wereld”, zei Hij; “indien Mijn koninkrijk van deze wereld geweest
was, zouden Mijn dienaars gestreden hebben, opdat Ik niet aan de Joden zou worden overgeleverd; nu
echter is Mijn koninkrijk niet van hier. Pilatus dan zeide tot Hem: Zijt Gij dus toch een koning? Jezus
antwoordde: Gij zegt, dat Ik koning ben. Hiertoe ben Ik geboren en hiertoe ben Ik in de wereld
gekomen, opdat Ik voor de waarheid zou getuigen; een ieder die uit de waarheid is, hoort naar Mijn
stem”.
Christus bevestigde, dat Zijn woord in zichzelf een sleutel was waarmee het geheimenis voor diegenen
die bereid waren het aan te nemen, kon worden geopend. Het bezit een kracht waardoor het zichzelf
aanbeveelt, en dit was het geheim van de verbreiding van Zijn koninkrijk der waarheid. Hij verlangde
dat Pilatus zou begrijpen, dat slechts door het aannemen en zich toeëigenen van de waarheid zijn
verdorven karakter zou kunnen worden vernieuwd.
Pilatus had een verlangen om de waarheid te kennen. Zijn geest was verward. Hij greep begerig de
woorden van de Heiland aan, en in zijn hart werd een groot verlangen opgewekt te weten wat ze
werkelijk was en hoe hij ze zou kunnen verkrijgen. “Wat is waarheid?” vroeg hij Maar hij wachtte niet
op een antwoord. Het rumoer buiten herinnerde hem aan de belangrijkheid van dit uur, want de
priesters riepen luid om handelend optreden. Hij ging naar buiten tot de Joden en verklaarde met
nadruk: “Ik vind geen schuld in Hem”.
Deze woorden van een heidens rechter waren een vernietigende berisping voor de oneerlijkheid en
valsheid van de leiders van Israël die de Heiland beschuldigden. Toen de priesters en oversten dit van
Pilatus hadden gehoord, kenden hun teleurstelling en woede geen grenzen. Zij hadden al lang plannen
gemaakt en gewacht op deze gelegenheid. Toen ze voorzagen dat Jezus zou worden losgelaten,
schenen ze bereid te zijn Hem in stukken te scheuren. Zij beschuldigden Pilatus op luide toon, en
dreigden hem met de censuur van de Romeinse regering. Zij beschuldigden hem ervan, dat hij
weigerde Jezus te veroordelen, Die, naar zij verzekerden, tegen Caesar in opstand was gekomen.
Er werden nu boze stemmen gehoord, die verklaarden dat de oproerige invloed van Jezus in het gehele
land bekend was. De priesters zeiden: “Hij maakt het volk oproerig met Zijn leren door geheel Judea,
reeds van het begin af, van Galilea tot hiertoe”.
Tot op dat ogenblik dacht Pilatus er niet over Jezus te veroordelen. Hij wist, dat de Joden Hem vanwege
hun haat en vooroordeel beschuldigden. Hij kende zijn plicht. De rechtvaardigheid vereiste, dat
Christus onmiddellijk zou worden vrijgelaten. Maar Pilatus was bevreesd voor de ongenade van het
volk. Indien hij zou weigeren Jezus in hun handen te geven, zou er een opstand ontstaan, en hiervoor
was hij bevreesd. Toen hij vernam dat Christus uit Galilea kwam, besloot hij Hem naar Herodes te
zenden, die over die provincie heerste, en die toen in Jeruzalem vertoefde. Door deze handelwijze
meende Pilatus de verantwoordelijkheid voor de rechtszaak van zichzelf op Herodes af te schuiven.
Hij vond ook dat dit een goede gelegenheid was om een oude onenigheid tussen hemzelf en Herodes
473