De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zo bracht Christus Zijn liefde voor Zijn discipelen tot uitdrukking. Hun zelfzuchtige geest vervulde
Hem met droefheid, maar Hij ging niet met hen redetwisten over hun bezwaar. In plaats daarvan gaf
Hij hun een voorbeeld dat zij nooit zouden vergeten. Zijn liefde voor hen werd niet gemakkelijk
uitgeblust of verstoord. Hij wist, dat de Vader alle dingen in Zijn handen had gegeven, en dat Hij van
God was gekomen en naar God ging. Hij was Zich volkomen bewust van Zijn goddelijkheid; maar Hij
had Zijn koninklijke kroon terzijde gelegd, evenals Zijn koninklijke gewaden, en had de gestalte van
een dienstknecht aangenomen. Een van de laatste daden tijdens Zijn leven op aarde was, Zichzelf te
omgorden als een dienstknecht en de taak van een dienstknecht te vervullen.
Vóór het Pascha was Judas voor de tweede maal met de priesters en schriftgeleerden samengekomen,
en had met hen de overeenkomst gesloten Jezus in hun handen over te leveren. Niettemin voegde hij
zich daarna bij de discipelen alsof hij onschuldig was aan enig kwaad en alsof hij belang stelde in de
voorbereidingen voor de maaltijd. De discipelen wisten niets van de plannen van Judas. Alleen Jezus
kon zijn geheim lezen. Toch stelde Hij hem niet aan de kaak. Jezus hongerde naar zijn ziel. Hij
gevoelde voor hem dezelfde last als voor Jeruzalem, toen Hij weende over de ten ondergang gedoemde
stad. Zijn hart schreide: Hoe kan Ik u prijsgeven? De weerhoudende kracht van die liefde werd door
Judas gevoeld. Toen de handen van de Heiland die bezoedelde voeten wasten en ze afdroogden met
de doek, werd het hart van Judas geheel ontroerd door een opwelling om op dat ogenblik en op die
plaats zijn zonde te belijden. Maar hij wilde zich niet vernederen. Hij verhardde zijn hart tegen het
berouw; en de oude drijfveren, die voor een ogenblik ter zijde waren gesteld, beheersten hem weer.
Judas nam nu aanstoot aan de daad van Christus, dat Hij de voeten der discipelen waste. Indien Jezus
zo nederig kon zijn, meende hij, kon Hij nooit de koning van Israël zijn. Alle hoop op wereldse eer in
een tijdelijk koninkrijk werd de bodem ingeslagen. Judas was ervan overtuigd, dat hij niets kon winnen
door het volgen van Christus. Nadat hij had gezien, hoe Hij Zichzelf, naar hij meende, vernederde,
werd hij versterkt in zijn plan Hem niet te erkennen en zichzelf als misleid te beschouwen. Hij werd
bezeten door een boze geest, en hij besloot het werk waarin hij had toegestemd om zijn Here te
verraden, te voltooien.
Door het kiezen van zijn plaats aan tafel had Judas getracht zichzelf op de eerste plaats te stellen, en
Christus diende als een dienaar hem het eerst. Johannes, jegens wie Judas zoveel bitterheid had gevoeld,
werd als laatste gediend. Maar Johannes nam dit niet op als een verwijt of als een belediging. Terwijl
de discipelen Christus’ handeling gadesloegen, geraakten zij zeer onder de indruk. Toen de beurt aan
Petrus was, riep hij in opperste verbazing uit: “Here, wilt Gij mij de voeten wassen?” De
zelfvernedering van Christus brak zijn hart. Hij werd vervuld met schaamte toen hij bedacht, dat geen
van de discipelen deze dienst verrichtte. “Wat Ik doe”, zei Christus, “weet gij nu niet, maar gij zult het
later ver-staan”. Petrus kon het niet verdragen te zien dat zijn Here, van Wie hij geloofde dat Hij de
Zoon van God was, de rol van een dienstknecht vervulde. Zijn gehele ziel kwam in opstand tegen deze
vernedering. Hij besefte niet, dat Christus hiertoe in de wereld was gekomen. Met grote nadruk
verklaarde hij: “Gij zult mijn voeten niet wassen in eeuwigheid!”
Plechtig zei Christus tot Petrus: “Indien Ik u niet was, hebt gij geen deel aan Mij”. De dienst die Petrus
had geweigerd, was het type van een hogere reiniging. Christus was gekomen om de bezoedeling der
zonde van de harten af te wassen. Door te weigeren dat Christus zijn voeten zou wassen, weigerde
420