De Wens der Eeuwen door Ellen White

In deze noodtoestand kwamen Jozef van Arimathea en Nicodemus de discipelen te hulp. Deze beide
mannen waren leden van het Sanhedrin, en kenden Pilatus persoonlijk. Beiden waren vermogende,
invloedrijke mannen. Zij waren vastbesloten, het lichaam van Jezus een eervolle begrafenis te geven.
Jozef ging vrijmoedig naar Pilatus toe en vroeg hem het lichaam van Jezus. Voor het eerst hoorde
Pilatus nu, dat Jezus werkelijk dood was. Tegenstrijdige geruchten betreffende de gebeurtenissen die
met de kruisiging verbonden waren, hadden hem bereikt, maar het feit dat Christus was gestorven,
werd hem met opzet niet bekendgemaakt. Pilatus was gewaarschuwd door de priesters en oversten
voor bedrog door de discipelen van Christus aangaande Zijn lichaam. Nadat hij het verzoek van Jozef
had gehoord, liet hij daarom de centurio die bij de kruisiging de verantwoording droeg, bij zich roepen,
en vernam met zekerheid dat Jezus dood was. Ook ontving hij van hem een verslag van de
gebeurtenissen op Golgotha, waardoor het getuigenis van Jozef werd bevestigd.
Het verzoek van Jozef werd ingewilligd. Terwijl Johannes zich zorgen maakte over de begrafenis van
zijn Meester, keerde Jozef terug met het bevel van Pilatus aangaande het lichaam van Christus;
Nicodemus kwam en bracht een kostbaar mengsel van mirre en aloë, ongeveer honderd pond in
gewicht, om Hem te balsemen. De meest geëerde man in Jeruzalem had bij zijn dood geen grotere
eerbewijzen kunnen ontvangen. De discipelen waren zeer verbaasd toen ze zagen, dat deze
vermogende oversten evenveel belang stelden in de begrafenis van hun Here als zijzelf.
Nicodemus noch Jozef hadden de Heiland openlijk aangenomen toen Hij nog leefde. Zij wisten dat
een dergelijke stap hen zou uitsluiten van het Sanhedrin, en zij hoopten Hem door hun invloed bij de
raadsvergaderingen te kunnen beschermen. Een tijdlang scheen het alsof ze daarin slaagden; maar de
listige priesters, die zagen dat zij Christus gunstig gezind waren, hadden hun plannen gedwarsboomd.
Tijdens hun afwezigheid was Jezus veroordeeld en overgegeven om gekruisigd te worden. Nu Hij
dood was, verborgen zij niet langer hun genegenheid voor Hem. Terwijl de discipelen bevreesd waren
om zichzelf openlijk als Zijn volgelingen te tonen, kwamen Nicodemus en Jozef hun vrijmoedig te
hulp. De hulp van deze rijke, geëerde mannen was op dat ogenblik bijzonder nodig. Zij konden voor
hun gestorven Meester doen wat voor de arme discipelen onmogelijk was; en hun rijkdom en invloed
beschermden hen in hoge mate voor de kwaadwilligheid van de priesters en oversten.
Teder en eerbiedig namen zij eigenhandig het lichaam van Jezus van het kruis af. Tranen van
medegevoel vloeiden, toen ze naar Zijn met wonden en striemen bedekte gestalte keken. Jozef bezat
een nieuw graf, dat was uitgehouwen in een rots. Dit graf had hij voor zichzelf bestemd; maar het lag
dicht bij Golgotha en nu maakte hij het gereed voor Jezus. Het lichaam werd samen met de specerijen
die Nicodemus had meegebracht, zorgvuldig in een linnen doek gewikkeld, en de Verlosser werd in
het graf neergelegd. Daar strekten de drie discipelen de verminkte lede-maten uit en vouwden de
gewonde handen op de levenloze borst. De Galilese vrouwen kwamen om te zien of alles was geschied
wat voor de levenloze gestalte van hun geliefde Leraar kon worden gedaan. Toen zagen zij, hoe de
zware steen voor de ingang van het graf werd gewenteld en de Heiland werd achtergelaten om te rusten.
De vrouwen waren de laatsten bij het kruis en de laatsten bij het graf van Christus. Terwijl de
schaduwen van de avond langer werden, vertoefden Maria Magdalena en de andere Maria’s in de
omgeving van de rustplaats van hun Here, en vergoten tranen van smart om het lot van Hem Die zij
liefhadden. En “toen zij teruggekeerd waren,... rustten zij op de sabbat naar het gebod”.
504